Jesienne Święta Jahwe 2021
9 września – Święto Trąbienia
18 września – Jom Kippur (Święto Przebaczeń)
23-29 września – Sukkot (Święto Namiotów)
30 września – Ostatni Wielki Dzień
(Proszę pamiętać, że biblijny dzień zaczyna się wieczorem poprzedniego dnia)
(To tak dla przypomnienia 🙂 )
Wody zbawienia…
W I wieku, podczas Święta Sukkot, na jakie chodził Jaszua, faryzeusze odprawiali ceremonię ‘lania wody’.
Z czym ona się wiązała i z czym walczył Jaszua, gdy “w ostatnim, wielkim dniu tego święta, Jaszua stanął i wołał: Jeśli ktoś pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto wierzy we mnie, jak mówi Pismo, rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza. A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w niego.”
(Jan 7:37-39)
Zapraszam do obejrzenia materiału wideo:
https://www.brighteon.com/dc157236-2d6e-4051-88bb-4c347d9626cd
Słyszeliście, że powiedziano
Kilka tygodni po tym, jak odkryłem powiązania z Samarytanami, zostałem zaproszony do przedstawienia swoich odkryć przed niewielką grupą osób w Jerozolimie. Kiedy dzieliłem się swoimi odkryciami, coraz bardziej zdawałem sobie sprawę, że w greckiej wersji Jaszua – niektórzy mogliby Go nazwać „greckim Jezusem” – usunął wiele rzeczy z Tory i promował faryzeizm. Z drugiej strony, hebrajski Jaszua wydawał się próbować przywracać Torę, która została przytłoczona latami tradycji faryzejsko-rabinicznych oraz prawami stworzonymi przez człowieka. Przyłapałem się na tym, że głośno myślałem: czy hebrajski Jaszua był Karaimem?
Kiedy skończyłem dzielić się tym, czego się nauczyłem, niektórzy ze słuchaczy zadawali pytania. Jeden z nich zapytał, jak to wszystko pasuje do serii nauk, w których Jaszua mówi: „Słyszeliście, że powiedziano… ale ja wam mówię…”. Czy te nauki nie usuwały pewnych rzeczy z Tory? Nie zastanawiałem się nad tym, więc powiedziałem, że zajmę się tym i wrócę do niego z odpowiedzią.
Tego wieczoru przeczytałem fragment ze słowami „Słyszeliście, że powiedziano…” z Mateusza 5 z greckiej wersji. Faktycznie wydawało się, że unieważnia różne przykazania z Tory. Może miał rację? Może w ostateczności Jaszua przyszedł, aby usunąć część Tory? Jako Karaim nie byłem zaangażowany w to w żaden sposób, ale jako badacz tekstu pytanie dręczyło mój umysł. Jeśli Jaszua przyszedł, aby usunąć Torę, to jak to się zgadzało z fragmentem „ani jedna jota, ani jedna kreska” w Mateuszu 5:17, który wydaje się podtrzymywać nawet najdrobniejsze niuanse Tory? Czułem, że czegoś mi brakuje.
Jakiś tydzień później usiadłem z moim mesjanistycznym przyjacielem i wspólnie przeczytaliśmy piąty rozdział Mateusza. Jedną z sekcji, która była szczególnie problematyczna z mojego punktu widzenia, był Mateusz 5:33-37:
Słyszeliście też, że powiedziano przodkom: Nie będziesz fałszywie przysięgał, ale dotrzymasz Panu swych przysiąg. Lecz ja wam mówię: Wcale nie przysięgajcie – ani na niebo, gdyż jest tronem Boga; ani na ziemię, gdyż jest podnóżkiem jego stóp, ani na Jerozolimę, gdyż jest miastem wielkiego króla. Ani na swoją głowę nie będziesz przysięgał, gdyż nie możesz jednego włosa uczynić białym albo czarnym. Ale wasza mowa niech będzie: Tak – tak, nie – nie. A co jest ponadto, pochodzi od złego. [UBG]
„Grecki Jezus” bardzo wyraźnie mówił, żeby nie składać przysiąg, lecz mówić tylko „tak” lub „nie”.
Wyjaśniłem mojemu mesjanistycznemu przyjacielowi, że jako Karaim jest to dla mnie drażliwy temat. Jedną z rzeczy, których nauczyłem się od moich rabinów, było to, że wymawianie imienia Stwórcy jest całkowicie zabronione. Początkowo przyjąłem tę doktrynę, nawet po tym, jak zostałem Karaimem; było to tak zakorzenione, że stało się drugą naturą. Ale pewnego dnia stary karaimski mędrzec, u którego studiowałem, imieniem Mordechaj Alfandari, kazał mi usiąść i poprosił, abym przeczytał na głos Księgę Wyjścia 3:15:
I mówił jeszcze Bóg do Mojżesza: Tak powiesz synom Izraela: Jahwe, Bóg waszych ojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba, posłał mnie do was. To jest moje imię na wieki i takim ma pozostać w pamięci po wszystkie pokolenia.
Kiedy czytałem ten werset na głos, zdałem sobie sprawę, jak bardzo się myliłem. Tutaj jest wyraźnie napisane, że wiecznym imieniem Stwórcy jest Jehowa, wymawiane przez niektórych jako Jahwe, Jihwe itp. Jednak w rabinicznym zakazie używania tego imienia, przeczytałem ten werset tak, jakby mówił: „Adonai (Pan)… to jest Moje imię na wieki i takim ma pozostać w pamięci po wszystkie pokolenia”. Zakaz używania tego imienia stworzył mentalną blokadę, która zmieniła wieczne imię na „Pan”, mimo tego, że słowo Jahwe było tuż przede mną w tekście hebrajskim. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, przyszły mi na myśl słowa proroka: „Mają oczy, ale nie widzą” (Jeremiasz 5:21).
Przypomniałem sobie, jak kiedyś zastanawiałem się, co oznaczał ten werset, mówiący, że Jahwe jest Jego „pamiątką” z pokolenia na pokolenie. Chodzi mi o to, że wygląda to tak, jakby Jahwe był nieżywy, skoro ma pomnik! Później, kiedy zacząłem mówić biegle po hebrajsku, odkryłem, że to po prostu okropne tłumaczenie. Hebrajskim słowem zwykle tłumaczonym jako „pomnik” jest zikhri. To słowo pochodzi od rdzenia zkr, który w rzeczywistości ma szersze znaczenie niż tylko zwyczajny „pomnik”. Oznacza on „odnosić się do czegoś” albo umysłem („pamiętać/pomnik”), albo ustami („wspominać”). Ten sam rdzeń pojawia się w Księdze Wyjścia 23:13, gdzie jest napisane: „…nie wspominajcie (tazkiru od rdzenia zkr) też imienia obcych bogów, niech nie będzie słyszane z twoich ust”. Zatem w Księdze Wyjścia 3:15 tak naprawdę jest napisane: „to jest moje imię na zawsze, to jest zikhri, moje wspominanie, z pokolenia na pokolenie”. Oznacza to, że Pismo Święte wymaga od nas, abyśmy wspominali Go pod Jego wiecznym imieniem Jahwe! Zgadza się to z wyraźnym przykazaniem, by przysięgać na imię Jahwe. Na przykład, Księga Powtórzonego Prawa 6:13 „Będziesz się bał Jahwe, swego Boga, i będziesz mu służyć, i na jego imię przysięgać”. Jest to jasne i jednoznaczne przykazanie, aby składać przysięgi w imieniu Jahwe. Podobnie w Księdze Powtórzonego Prawa 10:20: „Będziesz się bał Jahwe, swego Boga, jemu będziesz służył, do niego będziesz lgnąć i na jego imię będziesz przysięgał”.
Praktyka przysięgania w imię Jahwe jest czymś, co widać w całym Tanachu. Na przykład w 1 Król. 2:23 król Salomon ślubuje, wzywając imienia Jahwe: „Niech Jahwe mi to uczyni i tamto dorzuci…” Praktycznie rzuca na siebie klątwę, żeby Jahwe go ukarał w taki a taki sposób, jeśli kłamie lub nie wypełni warunków swojego ślubu. W 1 Samuela 20:3 widzimy Dawida, który składa ślub: „Jako żyje Jahwe…”. W Księdze Jeremiasza 12:16 znajduje się bardzo ważne proroctwo o czasach ostatecznych, związane z formułą ślubowania: „Jako żyje Jahwe”:
I jeśli dokładnie się nauczą dróg mojego ludu, i będą przysięgać na moje imię, mówiąc: Jahwe żyje, podobnie jak nauczali mój lud przysięgać na Baala, wtedy zostaną zbudowani wśród mego ludu. (Jeremiasz 12:16)
Zawsze fascynowało mnie to proroctwo, ponieważ skierowane jest ono do pogan, a nie do Izraelitów! Skierowane jest do tych pogan, którzy uczyli Izraela przysięgać na Baala. Jeśli ci poganie nauczą się przysięgać słowami „Jak żyje Jahwe”, wtedy staną się częścią narodu-przymierza. Oczywiście tak się jeszcze nie stało. Jak na razie większość Izraelitów zapomniała, jak przysięgać „Jak żyje Jahwe” i nie wiem o zbyt wielu poganach, którzy by tak robili. Jednak jest to obietnica mówiąca, że w czasach ostatecznych poganie nauczą się przysięgać w imię Jahwe i przez to zostaną wbudowani w Izrael. Dlatego tak bardzo się zdziwiłem, kiedy zobaczyłem w Greckim Mateuszu (5:33-37), że Jezus zrezygnował z przysięgania, mówiąc nawet, że ten, który przysięga, jest od „Złego”. Jeśli Jezus naprawdę tak powiedział, to nie tylko unieważniałby Torę, ale opóźniał wypełnienie się proroctwa Jeremiasza o czasach ostatecznych. Zanim wydałem ostateczny wyrok na Jaszuę, postanowiłem jeszcze raz sprawdzić hebrajski tekst. To, co znalazłem, było niewielką różnicą, ale była to różnica między dniem a nocą. W Hebrajskim Mateuszu Jaszua mówi:
(33) Słyszeliście jeszcze, co powiedzieli starożytni: „Nie będziesz fałszywie przysięgać na moje imię” [Kapłańska 19:12], ale musisz dotrzymać swego ślubu Jahwe [parafraza Powtórzonego Prawa 23:21]. (34) Ale ja wam powiadam, abyście nie przysięgali fałszywie na nic, ani na niebo, które jest tronem Bożym, (35) ani na ziemię, która jest podnóżkiem nóg Jego, ani na [Jerozolimę], która jest Jego miastem, (36) ani na swoją głowę, bo nie możesz uczynić jednego włosa białym lub czarnym, (37) ale niech twoje tak będzie tak, a twoim nie, nie. Wszystko, co do tego dodamy, jest złem. (Hebrajski Mateusz 5:33-37)1
To, co Jaszua mówi w Hebrajskim [Mateuszu], to nie przysięgać fałszywie! W Księdze Kapłańskiej 19:12 Tora mówi, aby nie przysięgać fałszywie w imię Jahwe. Wydaje się, że niektórzy faryzeusze uznali to za pozwolenie na fałszywe przysięganie, dopóki nie używano imienia Jahwe. Ta dziwna doktryna opierała się na nadinterpretacji słów Księgi Kapłańskiej 19:12: „nie będziesz fałszywie przysięgać na Moje imię”. Faryzeusze przyjęli, że tak długo, jak nie przysięgasz na imię Jahwe, możesz przysięgać fałszywie. Jaszua protestuje, że na nic nie wolno fałszywie przysięgać. Nie ma znaczenia, czy przysięga jest „na Jahwe” czy „na Jerozolimę”. Każda przysięga „na cokolwiek” jest wiążąca. Jeśli powiesz tak, przysięgam, że zrobię to a to, to bez względu na to, na co przysięgałeś, musisz dotrzymać słowa. To samo jest prawdą, jeśli mówisz: Nie, przysięgam, że nie zrobię tego i tego; musisz się tego trzymać.
Jaszua kończy swoje napomnienie parafrazą Księgi Powtórzonego Prawa 4:2, która mówi, aby nie dodawać do Tory: „Wszystko, co do tego dodamy, jest złem”. Jaszua potwierdza tę podstawową zasadę Tory, prawdopodobnie po to, by uciszyć każdego, kto mógłby pomyśleć, że On sam dodaje do Tory. To, że wymienia on fałszywe przysięganie na cokolwiek w zakazie „Nie będziesz fałszywie przysięgać na Moje imię” (Księga Kapłańska 19:12) nie ma znamienia dodawania do Tory. Zamiast tego po prostu ukazuje podstawową zasadę przykazania Tory, która ma zakazać wszelkiego rodzaju fałszywych ślubów, nie tylko tych złożonych w imię Jahwe. Jaszua powtarza zakaz dodawania do Tory, aby wyjaśnić swoim uczniom, że nie dodaje do Tory i nigdy by tego nie zrobił, ponieważ cokolwiek dodane do Tory jest złe! Różnica między Greckim a Hebrajskim [Mateuszem] jest fundamentalna! Grecki IESOUS znosi całe przykazania z Tory, podczas gdy Hebrajski Jaszua zdaje się potwierdzać Torę2.
Kilka tygodni później spotkałem się z kilkoma mesjańskimi przyjaciółmi, którzy byli na pierwszym spotkaniu, na jakim dzieliłem się Hebrajskim Mateuszem. Zapytali, czy moglibyśmy się spotkać i dokładniej przyjrzeć się niektórym problemom w tekście Hebrajskiego Mateusza. Jako Karaim zawsze nalegam, aby ludzie pokazywali mi, gdzie coś jest napisane, żebym sam mógł to zobaczyć i byłem zadowolony, że inni robią tak samo. Przyjrzeliśmy się kwestii przysięgania i podzieliłem się tym, co znalazłem. Jeden z nich zapytał, czy znam jakąkolwiek opinię faryzeuszy, która mówi, że ślubowanie jest wiążące tylko wtedy, gdy używa się imienia Jahwe. Przyjrzałem się temu pytaniu, ale nie znalazłem w Talmudzie żadnego odniesienia na ten temat. Każdy, kto studiował Talmud, wie, że w każdym możliwym punkcie prawa religijnego istnieją zwykle dwie diametralnie przeciwstawne opinie. Jeden rabin może powiedzieć, że pewna rzecz jest czysta, podczas gdy inny uzna ją za nieczystą. W myśleniu faryzeuszów nie jest to sprzeczne, przy założeniu, że Tora Ustna została objawiona na Górze Synaj. Sam Talmud wyjaśnia, że gdy dwóch rabinów prezentuje diametralnie przeciwstawne poglądy, „zarówno te, jak i tamte są słowami żywego Boga3”. Innymi słowy, kiedy Bóg objawił „Ustną” Torę na Górze Synaj, dał Mojżeszowi dwa sprzeczne orzeczenia dotyczące każdego szczegółu prawa. Niektórzy rabini wyjaśniają, że pierwsza opinia dotyczy obecnej epoki, podczas gdy druga opinia zacznie obowiązywać dopiero po nadejściu przyszłego Mesjasza. Pomimo tej różnorodności opinii w Talmudzie, nie znalazłem żadnego dowodu na to, że faryzeusze wierzyli, iż ślub, który pomija imię Jahwe, nie jest wiążący. Zasugerowałem, że być może opinia faryzeuszy, która uważała przysięgę bez imienia za niewiążącą, po prostu nie została odnotowana w Talmudzie. Wiemy, że wiele nauk faryzeuszy zostało utraconych. I rzeczywiście, co najmniej jedna trzecia Talmudu Jerozolimskiego została całkowicie stracona4! Gdy te słowa wyszły z moich ust, miałem przed sobą Hebrajskiego Mateusza 23 i spojrzałem tam, i było tam potwierdzenie tego, co zasugerowałem jako teorię! Zacząłem czytać:
(16) Biada wam, ślepe krzesła, którzy mówicie, że ten, kto przysięga na świątynię, nie jest zobowiązany, ale ten, kto przysięga na cokolwiek, co jest poświęcone budynkowi świątyni, jest zobowiązany do zapłaty (wypełnienia). (17) Szaleni i ślepi! Co jest większe, świątynia czy rzecz, która jest poświęcona do świątyni? (18) I [mówicie] ten, kto przysięga na ołtarz, nie jest zobowiązany, ale ten, kto przysięga przynieść ofiarę, musi ją dać. (19) Co jest większe, ofiara czy ołtarz? Świątynia czy ofiara? (20) Kto przysięga na ołtarz, przysięga na niego i na wszystko, co na nim jest. (Hebrajski Mateusz 23:16-20)5
W tym fragmencie Jaszua przemawia do faryzeuszy. Wcześniej powiedział, że siedzą na krześle Mojżesza, a teraz nazywa ich po hebrajsku „wy, ślepe krzesła”; siedzą na fotelu lub „krześle” Mojżesza, ale przysłowiowo są ślepi. Następnie krytykuje ich za mówienie, że jeśli ktoś przysięga „na świątynię” lub „na ołtarz”, nie jest związany tą przysięgą. To jest dokładnie ten pogląd, przeciwko któremu Jaszua wypowiada się w Mateuszu 5:33-37, kiedy mówi, aby nie przysięgać fałszywie na nic, nawet na „Jerozolimę”. Co jest znaczące w Ewangelii Mateusza 23:16-20, to to, że hebrajski i grecki zasadniczo się nie różnią. W obu tekstach Jaszua mówi, że przysięgi i śluby są wiążące bez względu na to, na co są składane. Nie daje tu żadnej wskazówki, że jest przeciwny składaniu ślubów, ani nie wskazuje, że osoba, która przysięga „na świątynię” lub ślubuje „na ołtarz”, należy do „złego”. Wręcz przeciwnie, zarówno w języku hebrajskim, jak i greckim, Jaszua podtrzymuje zasadę zakazu składania fałszywej przysięgi w imię Jahwe, co de facto jest zakazem wszelkiej fałszywej przysięgi. Tutaj ponownie Hebrajski Jaszua próbował przywrócić lud do Tory po tym, jak faryzeusze sprowadzili ich na manowce.
tłumaczył – Bogusław Kluz
Rozważanie to oparte jest o książkę pt. „Hebrajski Jaszua kontra grecki Jezus”, napisaną przez Nehemia Gordona.
1Mateusz 5:33-37 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa:
Rabiniczne „eufemizmy” elokim i h’ zostały przywrócone do pierwotnych (odpowiednio) elohim i yhwh we wszystkich zamieszczonych cytatach Hebrajskiego Mateusza Szem-Towa. Zobacz także dyskusję na temat przysięgania u Howarda 1995, s. 213-214. Porównaj też Jakuba 5:12.
2IESOUS to grecka forma Jezusa, która różni się od hebrajskiego Jaszua.
3„Rabin Abba powiedział w imieniu Samuela: Przez trzy lata Dom Szammaja i Dom Hillela były podzielone. Każdy mówił, że prawo jest według nas. Wtedy z nieba wyszedł głos i rzekł: ‘Zarówno te, jak i tamte są słowa Boga żywego.’” (Talmud Babiloński, Erubin 13b)
4Konkretnie, nakazy Talmudu Jerozolimskiego dotyczące Kodaszim i Tohorot (z wyjątkiem trzech rozdziałów), wspominane przez średniowiecznych autorów, już nie istnieją.
5Mateusz 23:16-20 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa:
Pobierz to nauczanie w pliku pdf – Słyszeliście-że-powiedziano.pdf
Czy mamy dzisiaj kapłaństwo Melchizedeka na ziemi? Bynajmniej!
Zapraszam do obejrzenia kolejnego nauczania. Tym razem zajmiemy się omówieniem, czy we współczesnych czasach mamy na ziemi kapłaństwo według porządku Melchizedeka i czy my, wierzący, w nim jesteśmy.
________________________________________________________
________________________________________________________
https://www.brighteon.com/2f52e22e-9fb5-4906-98f3-c9fd3b52e611
________________________________________________________
Kapłaństwo melchizedekowe na ziemi dzisiaj?
Absolutnie nie!
Link do materiału wideo: Kapłaństwo melchizedekowe-na ziemi? Absolutnie!
Dzisiejsze nauczanie, w mojej opinii, będzie jednym z tych, które jest kontrowersyjne, a ja staram się trzymać z daleka od kontrowersyjnych nauczań. I choć uczę Tory, co samo w sobie już jest kontrowersyjne w tym świecie, to dzisiejsze nauczanie nazywa się:
„Nigdy nie będzie kapłaństwa melchizedekowego na ziemi!” – Jeśli chodzi o dzisiaj.
Wiem, że to trudne, ale przedstawimy dowody, patrząc z prawnego punktu widzenia. Jak wiecie, od 22 lat uczę o Świątyni, a moim nauczycielem jest Joseph Good, który uczy o Świątyni już ponad 40 lat. Jedną z rzeczy, jakie zrobiłem, to wróciłem na studia, by poznać starożytną historię Bliskiego Wschodu. I jestem bardzo wdzięczny, że próbowałem dotrzymać obietnicy, jaką złożyłem ojcu dawno temu, pod koniec lat 80-tych, kiedy chciałem grać w profesjonalnego baseballa, a on był zaniepokojony moją edukacją. Więc powiedziałem mu, że zamierzam kiedyś ukończyć studia. Kiedyś to wszystko skończę, byś był ze mnie dumny. Cóż, umarł w roku. Do tego czasu nie miałem jeszcze licencjatu ani magistra. Postanowiłem uczyć się tego w kontekście starożytnej historii Bliskiego Wschodu oraz Historii Biblijnej.
To, co zrobię dzisiaj, to podzielę się z wami wszystkimi wersetami, jakie badałem w kontekście Bliskiego Wschodu, zanim wróciłem na studia. To dlatego zdecydowałem się tam wrócić, bo bardzo pragnąłem zrozumieć ten temat w bardzo, bardzo głębokim wymiarze. I odkryłem, że pewnych rzeczy nauczałem niewłaściwie. Nauczałem pewnych rzeczy, które ja uważałem za słuszne, ale gdy przyjrzałem się dowodom – a pamiętajcie, to dowody ustanawiają prawdę – zawsze o tym pamiętajcie – to dowody stanowią prawdę – i musimy pozbyć się strachu przed myśleniem, że musimy mieć rację we wszystkim, że nie możemy się mylić. Odkryłem też, że bez mojej intencji uczyłem czegoś ludzi nieprawidłowo. Kiedy wróciłem do dowodów, naprawiam to. I chcę się z wami podzielić tym, co znalazłem. Będziemy dziś czytać wiele wersetów. Chcę wam dać pewien wgląd w to, dlaczego już nie wierzę, że Boże Królestwo, czyli my, jesteśmy w porządku Melchizedeka. Nie musicie mi wierzyć. Pozwólcie mi jednak przedstawić moją rację.
Ta sprawa krąży już od jakiegoś czasu. Wspólnym mianownikiem jest to, że 99,9% ciała Mesjasza w Torze nie studiuje Świątyni. Wiecie, że to prawda. Świątynia jest najbardziej zaniedbanym obszarem studiowania Biblii. Zdecydowałem więc, że będę studiować Świątynię. Że skupię się na wszystkim, co dotyczy Świątyni. Na tym, co rozchodzi się ze Świątyni na zewnątrz, jak uczy nas Księga Wyjścia, gdy budowano Przybytek. Ze środka na zewnątrz. A dopiero potem zacznę uzupełniać to, czego się nauczyłem o wnętrzu Świątyni. Wszystko związane z historią, archeologią, geografią starożytnego Bliskiego Wschodu, traktatami prawnymi.
To, co zrobię na początku, to podzielę się z wami genealogią Aarona. Wielu ludzi studiując Biblię, studiując kapłaństwo, nie ma pojęcia o różnicy między rodziną kapłańską i rodziną Lewitów. Choć wszyscy kapłani są Lewitami, nie wszyscy Lewici są kapłanami. Skąd to wiemy? Spójrzmy na diagram. Na tym diagramie, który mam z programu Logos (szukajcie go na logos.com), to jest niektóre z rzeczy, jakie mam. Mamy tutaj Lewitów – powiększę to, by było lepiej widoczne – zrobię to na tyle duże, byście widzieli. Tutaj mamy Lewiego, który miał trzech synów. Gerszon, Kehat i Merari. Teraz z trzech synów mamy Kehata. Kehat to jeden z trzech synów Lewiego, na którym musimy się skupić. Ponieważ z Kehat miał Amrama, Ishara, Chebrona, Uzziela, Aminadaba. Oni wszyscy są Lewitami. Wszyscy. Tutaj Merari i jego synowie, Gerszon i jego synowie. Ishar, Chebron, Uzziel, Aminadab. Ale ja wam chcę pokazać, skąd pochodzi Mojżesz. Mojżesza pochodzi od Amrama. Z tej linii wywodzi się rodzina kapłańska. Aaron ma czterech synów: Nadab, Abihu, Eleazar, Itamar. Wiemy już, że Nadab i Abihu zginęli z powodu tego, co uczynili. Jest to przykład tego, dlaczego powiedziałem, że nikt nie może dziś wejść do Miejsca Najświętszego. I chociaż synowie Aarona, Nadab i Abihu, zostali wyświęceni, zostali konsekrowani, byli namaszczeni na kapłanów Boga w Przybytku, a mimo to nieproszeni weszli do Miejsca Najświętszego, w niewłaściwy dzień, nieproszeni, bez odpowiedniego upoważnienia, do Miejsca Najświętszego, i umarli.
Pomyślcie o tym logicznie, prosto, panie i panowie jurorzy, mamy dowody – numer jeden – jeśli synowie Aarona, którzy byli wyświęceni, byli namaszczeni, zostali przeznaczeni do służby w Namiocie, a nawet Miejsca Świętego, to kiedy nieproszeni weszli do Miejsca Najświętszego, choć ta praca była zarezerwowana tylko dla ich ojca Aarona, to jakim cudem my możemy wejść do Miejsca Najświętszego? Ludzie zaraz odpowiadają: a Księga Hebrajczyków mówi… Chwileczkę… otwórzmy sobie Hebrajczyków. Przeczytam z tej wersji, jaką mam. My w polskim skorzystamy z Uwspółcześnionej Biblii Gdańskiej. W tej chwili naprawdę nie ma znaczenia, z jakiej wersji czytam, ale chcę wam powiedzieć, z jakiego przekładu czytam, bo będziemy czytać mnóstwo wersetów. Otwórzmy więc Hebrajczyków, rozdział 8, werset 4. Zobaczmy, dlaczego jestem w stanie wypowiadać takie odważne stwierdzenie, że kapłaństwo Melchizedekowe nigdy nie może być na ziemi. Chodzi o dzisiaj, ok? Hebrajczyków 8, przeczytam wersety od 1 do 4. A oto podsumowanie tego, co mówimy: mamy takiego najwyższego kapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach. Jest on sługą świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie człowieka. Każdy bowiem najwyższy kapłan jest ustanawiany do składania darów i ofiar. Dlatego było konieczne, żeby i ten miał co ofiarować. Gdyby zaś był na ziemi (chodzi o Jaszuę), nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni kapłani, którzy ofiarują dary zgodnie z prawem (Torą).
Czyli autor Hebrajczyków wyraźnie nam mówi, że gdyby Jaszua był na ziemi, w ogóle nie byłby kapłanem. To wielkie stwierdzenie. Ponieważ jeśli sam Jaszua, syn żywego Elohim, który zmartwychwstał, który został naszym Arcykapłanem, ale tylko w Niebiańskiej Świątyni, w której, tak na marginesie, ty i ja nie możemy służyć. Ani Lewici, ani synowie Aarona nie mogą pełnić urzędu w Niebiańskiej Świątyni. Co zatem sprawia, że ty i ja uważamy, że jesteśmy teraz kapłanami na ziemi, skoro sam Jaszua nie będzie kapłanem na ziemi? Sam ten werset popiera to, z czym próbuję się dzisiaj z wami podzielić. Jeśli czytamy to w kontekście, to promuje to Jaszuę jako Arcykapłana w Niebiańskiej Świątyni. Jest to jedyne miejsce, w jakim może legalnie sprawować służbę, gdyż Bóg ustanowił przymierze z Aaronem i jego synami; jako przymierze nadania (lub grantu). Nadanie dla Aarona i jego synów. Za chwileczkę to omówimy. Teraz jednak staram się ustanowić fundamenty. Fundamenty, że tylko synowie Aarona mogą przebywać w Miejscu Świętym i Najświętszym, lub terenie świątynnym, jaki znamy. Są pewne dziedziny, które mogą robić tylko kapłani. Składanie ofiar, ołtarz, wszystkie święte naczynia, obsługę krwi. Więc jeśli obsługi krwi może dokonać tylko kapłan, a ty zabijasz baranka na Paschę i manipulujesz krwią, kładąc ją na odrzwiach swoich domów, to popełniasz przekroczenie uprawnień, a karą w Biblii za to była śmierć. Pokażę wam także dowody, gdy ktoś inny niż kapłan próbuje wykonywać pracę kapłana i płacą za to wysoką cenę, wysoką karę. Gadanie nic nie kosztuje. Musimy przedstawić dowody. Zaczynamy.
Dowód numer jeden. Według Biblii sam Jaszua w ogóle nie mógł być kapłanem na ziemi. Jeśli więc Jaszua nie może być, to dlaczego myślimy, że my możemy… według porządku Melchizedeka? Tak na marginesie, rzucam każdemu wyzwanie, gdziekolwiek, znajdźcie mi jeden werset w Piśmie, który dosłownie mówi, który literalnie mówi, że ty i ja jesteśmy kapłanami według porządku Melchizedeka… w Biblii. Że ty i ja, dzisiaj, jesteśmy według porządku Melchizedeka, w Biblii, w Nowym Testamencie. Nigdzie tego nie ma. Jedyne miejsce, jakie wymienia Melchizedeka to List do Hebrajczyków. I to w odniesieniu do Jaszua, a nie do nas. Czy jest powiedziane, że Królestwo jest Królestwem kapłańskim? Tak, ale jest różnica między funkcją a urzędem. Czy możemy sprawować urząd kapłański, oto jest pytanie? Czy możemy wykonywać tę funkcję? Dobrze, pozwólcie więc, że pokażę wam, jak możecie pełnić funkcję bez bycia kapłanem. Przejdźmy do Ezechiela. Przejdźmy do Ezechiela rozdział 44 werset 23. Eze 44:23-24 Używam innej Biblii i ma ona trochę inną kolejność ksiąg, do jakiej jestem przyzwyczajony. Zgubiłem się. Spróbuję od tyłu. Nie, tak źle. Eze 44:23-24 mówi tak: Będą uczyć mój lud różnicy pomiędzy tym, co święte, a tym, co nieświęte, a także mają uczyć rozróżniać pomiędzy tym, co nieczyste, a tym, co czyste. A gdy będzie jakiś spór, oni staną, aby sądzić, i będą sądzić według moich sądów. Będą przestrzegali moich praw i moich ustaw we wszystkie moje uroczyste święta i będą święcili moje szabaty.
Kim są ci ludzie, którzy będą to robić? Werset 15, który tak mówi. A werset 15 mówi: Lecz kapłani, Lewici, synowie Sadoka, którzy pełnili straż w mojej świątyni, gdy synowie Izraela odeszli ode mnie, oni zbliżą się do mnie, aby mi służyć, i staną przede mną, aby mi ofiarować tłuszcz i krew, mówi Pan Jahwe.
Więc teraz mamy synów Sadoka. Kim oni są? Wróćmy do genealogii, ponieważ wiele osób używa tego, aby powiedzieć, widzisz? Sadok. Melchizedek, gdyż sadok oznacza sprawiedliwy (sadik). Sprawiedliwy. Król sprawiedliwości. Tak naprawdę to są tytuły, to nie jakaś osoba. Melech sedek – czyli król sprawiedliwości. To nazwa pewnego porządku, to nawet nie jest osoba. Ok? Musimy więc pamiętać, kim ten Sadok jest tutaj. Według Pisma i genealogii, jaką tu mamy – przepraszam, ale to mi strasznie wariuje – w tej genealogii widzimy tu Eleazara, pod nim mamy Pinchasa, potem jest Abiszua, Amariasz, Jochanan, Szallum, Bukki, Achitub, Azariasz, Chilkiasz, Uzzi, Sadok. To jest ten Sadok, o którym mówi Biblia w czasach Dawida. Ok? Choć było kilku Sadoków. Sadok wywodzi się z linii Eleazara. Eleazar to syn Aarona. Pamiętajcie, wszyscy synowie Aarona są kapłanami. A oni wszyscy są Lewitami. Ale nie wszyscy Lewici są kapłanami. Wróćmy do tej listy, byście zobaczyli, o co mi chodzi. Spójrzcie na kursor pośrodku. Tu jest Amram, tutaj Mojżesz i Miriam. Oni są dziećmi Amrama, ale nie są kapłanami. Oni nie są kapłanami. To Aaron staje się ojcem wszystkich kapłanów i arcykapłanów. Ich wszystkich. Potem jest Nadab, Abihu, którzy umarli oraz Eleazar i Itamar. Z tych dwóch pochodzą wszyscy kapłani w historii Izraela. Czyli to jest ich genealogia. Ok? Czyli bardzo istotne jest, byśmy zrozumieli, że ci wszyscy goście są Lewitami, ale ci tutaj, z boku, nie są kapłanami. Oni są kuzynami, są w rodzinie. Jest to bardzo ważny temat. Ponieważ Kehat miał innego syna, nazywał się Aminadab, a Aminadab miał syna Koracha. Korach próbował przekroczyć uprawnienia służby Mojżesza i Aarona. Rzucił im wyzwanie i umarł. Korach i synowie Rubena zginęli, ponieważ kwestionowali autorytet Mojżesza i Aarona. Ponieważ to Aaron został wyświęcony, uświęcony, oddzielony, namaszczony do wykonywania pracy.
Pozwólcie, że teraz wam powiem, jak to wszystko działa z prawnej perspektywy starożytnego Bliskiego Wschodu. Mam tutaj segregator, chcę wam go pokazać, gdyż jest to część moich badań nt. starożytnych przymierzy Bliskiego Wschodu. W tym skoroszycie tutaj mam 25 artykułów. Mam takich 4 lub 5. Zostałem pobłogosławiony tym, że mogłem zebrać tak wiele artykułów, ponad 400, na temat przymierzy, przymierzy nadań (grantów) w starożytnym Bliskim Wschodzie. Przymierzy równości, struktury traktatów, języka, legalności, statutów, ceł, rytuałów, słowem wszystkiego. Mogłem, zostałem pobłogosławiony w tym, że mogłem dokonać badań w tej dziedzinie. I odkryłem pewien artykuł. Właściwie to mam kilka książek tego autora, a autor ten nazywa się Mosze Weinfeld. Mosze Weinfeld napisał rewelacyjną książkę na temat sprawiedliwości i prawości na starożytnym Bliskim Wschodzie i w Izraelu. Wielce ją polecam, byście ją zdobyli. Napisał także komentarz do 5 Księgi Mojżeszowej. Mam w końcu ten artykuł. Nazywa się: ‘Przymierza Nadań w Starym Testamencie i w Starożytnym Bliskim Wschodzie‘. Mam tutaj przed sobą ten artykuł. To nie jest jakaś osoba, pisząca artykuł i podająca swoją interpretację. Jest to osoba prowadząca badania na temat historii starożytnego Bliskiego Wschodu, potwierdzająca informacje. Wiemy to ze względu na bibliografię. Spójrzcie, muszą oni podać źródła swoich badań, muszą zamieścić na końcu całą bibliografię. Ok? Możecie sami sprawdzić to, co zamierzam przekazać. Mam zamiar wziąć ten artykuł mojego… mojego… jak to się nazywa? Mam go w pliku i zamierzam go umieścić na naszym czacie, byście sami poczytali. Zamierzam wam trochę poczytać historii starożytnego wschodu na temat przymierzy nadań (grantów).
Co to takiego ‘Przymierze Nadania’? Przyjrzymy się kapłaństwu z perspektywy przymierza nadania. Grant to po prostu dar Boga. Pamiętajcie, Paweł powiedział nam w Biblii, że dary Boże są nieodwołalne. Wiemy, że ziemia jest darem od Pana. Pan dał ją jako dar w jednostronnym przymierzu, jakie zawarł z Abrahamem. Genesis 15. Dał także synów Izraela, potomków, jako dar dla Abrahama, by Mu służyli. Także królowanie zostało dane Dawidowi. Wszyscy synowie Dawida są Żydami, ale nie wszyscy członkowie pokolenia Judy są synami Dawida. Ok. Tak samo, jak z kapłaństwem – Lewici – synowie Aarona. Czyli wszyscy Żydzi wywodzą się z plemienia Judy. Natomiast nie wszyscy ludzie z plemienia Judy mogą zostać królami z linii Dawida, ponieważ to przechodzi tylko w linii Dawida. Ta sama rzecz.
Przeczytam wam co nieco z tych stron. I muszę to zrobić, ponieważ stanowi to fundament. Biblijne i historyczne tło do zrozumienia tego, co mówi nam Biblia. Pamiętajcie – Biblia została napisana dla nas, ale nie do nas! Pismo Święte zostało napisane w określonych ramach czasowych, a cytat został wymyślony przez Jana Waltona. Biblia została skierowana do pewnego obszaru i środowiska, i czytamy sobie tamtą narrację, ale nie rozumiemy kontekstu tego, co zostało napisane. Przeczytam wam pewne rzeczy, które możecie porównać w Biblii, i język, jakiego używa Biblia, posiada prawną naturę. Gdy w końcu zrozumiesz biblijny język i sposób, w jaki jest zbudowany, kiedy będziesz czytać wersety, to będą miały doskonały sens. Kiedy rozumiesz kulturę i rytuały, to czytając wersety, wszystko będzie czyniło logiczną, doskonałą całość. Wszystko będzie idealnie do siebie pasować.
Pozwólcie, że przeczytam wam pierwszy paragraf ze strony 184 tego naszego artykułu. Mówi tak: Dwa typy przymierzy, jakie znajdujemy w Starym Testamencie: obligatoryjny typ – odzwierciedlony w przymierzu Boga z Izraelem; oraz typ przyrzeczenia – odzwierciedlony w Abrahamowym i Dawidowym. Uczeni rozumieją, że istnieje coś takiego jak suzeren i wasal, traktat suzeren-wasal, czyli jakiś pan lub patron oraz wasale, czyli słudzy. Takie coś stało się na górze Synaj. A także taki, który nazywa się nadaniem (grantem). Typu, zawierającego obietnicę – czyli, że Bóg daje obietnicę. Dał ją Abrahamowi, dał ją Dawidowi i dał ją także synom Aarona. Zbadamy to. Mówi coś takiego: Natura przymierza Boga z Izraelem została dokładnie zbadana i niedawno wyjaśniona poprzez porównanie ze sformułowaniami traktatowymi w starożytnym Bliskim Wschodzie. Natura przymierza Abrahamowego i Dawidowego jest jednak nadal niejasna i wymaga wyjaśnienia. Niniejsze badanie sugeruje nowy sposób rozumienia charakteru przymierzy Abrahamowego i Dawidowego, a w nich za pomocą porównania topologicznego i funkcjonalnego z formułą nadań (grantów) starożytnego Bliskiego Wschodu.
Chciałbym dokończyć swoją myśl na temat wersetów z Ezechiela, jakie czytałem, pomiędzy funkcją a urzędem, zanim przejdę dalej. Gdy idziesz do kogoś, by z nim porozmawiać… pamiętacie, mówiłem, że wszyscy mamy funkcję kapłana, ale nie wszyscy wykonujemy ten urząd. A najlepszym przykładem, jaki mogę wam dać, cofam się trochę, aby nie było tu żadnego zamieszania. Powiedzmy, że chodziłeś na studia prawnicze, ale nigdy nie uzyskałeś tytułu. Byłeś na studiach prawniczych, ale nigdy nie zdałeś egzaminu końcowego. Studiowałeś prawo, jesteś w tym bardzo dobry, mógłbyś być świetnym prawnikiem, ale nie masz tego kawałka papieru, który by potwierdzał, że jesteś legalnym prawnikiem. Możesz sobie mówić o prawie, ile chcesz, lecz jeśli nie masz tego papierka, to nie możesz wykonywać zawodu – zawodu prawnika. Wiecie, o co mi chodzi. Możesz więc udzielić komuś porady prawnej, w oparciu o to, co wiesz, ale musisz mu oświadczyć, że nie jesteś prawnikiem, lecz udzielasz tylko swojej rady.
My też możemy pomóc ludziom zrozumieć czasy i pory. O tym właśnie mówi Ezechiel 44:23-24, że kapłani, synowie Sadoka, którzy są synami Aarona, musimy się cofnąć do genealogii, i to ich wybrał Bóg, by uczyli nas o rzeczach świętych i pospolitych, czystych i nieczystych. By rozstrzygali problemy, abyśmy czynili to, co prawe, zachowywali szabat jako święty, byśmy mieli szacunek do Świątyni, do Świąt. Znamy to. Lecz teraz wy także możecie pomagać ludziom w rozróżnianiu czystego i nieczystego, chociaż nie jesteście kapłanami z rodu Aarona. Możecie pokazywać im, jak żyć według kalendarza, jaki Bóg ustanowił w Biblii, za którym cały Izrael podąża. Wciąż im możecie pokazywać, co jest czyste i nieczyste. Wykonujecie funkcję, Bóg wykorzystuje nas, jako żywy organizm, by pokazywać ludziom, jak mamy żyć świętym życiem. Ponieważ to kapłani zostali oddzieleni do nauczania Izraela, jak żyć oddzielonym, świętym życiem. Teraz wy macie taką możliwość czynienia tego dla świata, ale to nie znaczy, że macie prawo, by sprawować i wykonywać pracę kapłanów. Chociaż cały Izrael pomagał ludziom mówić „nie”, nie potrzebujemy nieczystych rzeczy, świętujemy te Święta, Boga czcimy w taki sposób, tak się modlimy, w taki sposób składamy ofiary, to zwykły Izraelita nie mógł wejść do Świątyni, do miejsca Świętego i Miejsca Najświętszego, udając, że sprawuje urząd kapłański. I to właśnie kwestionujemy tutaj. Wiele osób wykonuje urząd kapłański, gdy zmienia kalendarz, gdy manipuluje krwią, gdy zmienia Święta, gdy zmienia imię. Kiedy dokonuje błogosławieństwa Aarona, to tak de facto wykonuje urząd kapłański. Tak, Rico? A skąd to wiesz? Mówi o tym fragment Tory na ten tydzień. Księga Liczb rozdział 6 werset 22 mówi tak: Potem Jahwe powiedział do Mojżesza: Powiedz Aaronowi i jego synom: Tak będziecie błogosławić synów Izraela, mówiąc do nich: Niech ci błogosławi Jahwe i niech cię strzeże…
Widzicie, przykazanie jest dane bezpośrednio synom Aarona. To oni są tymi, którzy mają błogosławić synów Izraela błogosławieństwem Aarona. Błogosławieństwem Aarona – głośnym wołaniem. Co interesujące, ponieważ ludzie mówią: my teraz jesteśmy w porządku Melchizedeka, teraz oni zmawiają modlitwę, jaką Bóg dał bezpośrednio synom Aarona. Czy Bóg zmienił swoje zdanie, nagle, lat później i mówi teraz: każdy Izraelita oraz obcy, który się przyłączył do Królestwa, może robić, co chce i jak mu się podoba? Przecież to zostało dane im (synom Aarona). Przecież werset 27 mówi tak: I będą wzywać mojego imienia nad synami Izraela, a ja im będę błogosławił.
Ludzie skupiają się na tym, czy używać Bożego imienia w błogosławieństwie Aarona, ale czy ma to znaczenie, jakiego imienia użyjemy, jeśli osoba to mówiąca nie jest synem Aarona? Bo to oni są tymi, którzy mają wypowiadać to błogosławieństwo. Ludzie, mamy problem. Nie rozumiemy Biblii z prawnego punktu widzenia. Przekraczamy święte rzeczy, nawet o tym nie wiedząc. A przecież synowie Aarona chodzą wokół nas. Synowie Lewiego, którzy nauczają Tory. Ale my ich też nie szanujemy. Mamy dziwną sytuację, bo myślimy sobie, że wszystko wiemy i zmieniamy rzeczy, do jakich nie mamy żadnej prawnej jurysdykcji, by je zmieniać. Proszę, róbcie sobie notatki. Pytania zadajcie po tym nauczaniu. Wtedy możemy to omówić trochę więcej.
Wróćmy teraz do artykułu. Mówi on tak: niniejsze badanie sugeruje nowy sposób rozumienia charakteru przymierzy: Abrahamowego i Dawidowego. A to za pomocą porównania typologicznego i funkcjonalnego z formułą grantu, formułą nadania w starożytnym Bliskim Wschodzie. W sferze kulturalnej Mezopotamii rozpowszechnione były dwa rodzaje oficjalnych dokumentów sądowych w drugiej połowie drugiego tysiąclecia p.n.e. I dalej. Traktaty polityczne… Tutaj mamy ważną część.
Jeśli coś studiujecie, mówimy o poziomie uniwersyteckim lub doktoranckim, i próbujecie przedstawić tego typu dowody, to musicie im przedstawić precedens, by móc cokolwiek udowodnić. Tak po prostu działa prawo. Tak wszystko działa. Przedstawiasz dowody i w oparciu o dowody, podejmujesz racjonalne decyzje. Dokonujesz właściwego osądu. I my musimy zrobić tak samo. Czasy wyskakiwania ze zwariowanymi teologiami, opartymi na naszym rozumieniu muszą się skończyć! Mamy dowody, mamy informacje. Wszystko mamy dostępne, co pozwala nam podejmować lepsze decyzje i być lepszymi sługami Boga. A jednak wciąż myślimy myśleniem, jakie mieliśmy w świecie denominacji. Zgodnie z wyobrażeniami naszego logicznego umysłu. Musimy to zatrzymać. Gorąco polecam, byśmy tak uczynili. Wyślę wam ten artykuł. Umieszczę go na czacie. Przeczytajcie całość. Zróbcie mi przysługę i przeczytajcie bibliografię. Wszystkie źródła, z jakich korzystał ten autor, by przygotować ten artykuł. A potem zróbcie to, co ja, cofnijcie się i sprawdźcie każde z nich. Cztery miesiące zajęło mi, zanim przeszedłem przez ten artykuł. Zatem tak, znam się na tym temacie. Ok.
Tak jest napisane: traktaty polityczne, które są nam dobrze znane z Imperium Hetytów, a także królewskie nadania (granty), które w klasycznej formie odnajdujemy na babilońskich dokumentach kudurru (kamienie graniczne), przy których się znajdują; a także u Hetytów, na obszarze Syro-Palestyny, w okresie neoasyryjskim. Struktura obu typów tych dokumentów jest podobna. Oba zachowują te same elementy: rys historyczny, wstęp, wytyczenie granic, postanowienia, świadkowie, błogosławieństwa i przekleństwa. Oznacza to, że Biblia układa się zgodnie z tymi starożytnymi traktatami Bliskiego Wschodu. Ze strukturą i sposobem, w jakim używano języka, przy zawieraniu starożytnych przymierzy. Biblia współgra z międzynarodowymi starożytnymi traktatami tamtych czasów. Jest ona obowiązującym, żywym dokumentem, wciąż aktualnym – i to jest naprawdę fajna część.
W starożytnym świecie, dopóki żył król, ten dokument i ten traktat stale obowiązywały. Chcę to jeszcze raz powtórzyć. Dopóki żył król, taki traktat obowiązywał wiecznie, aż do jego śmierci. To dlatego słowo ‘olam‘ oznacza pewien czas. Ponieważ rozumieli oni, że to trwa wiecznie, dopóki żyje ten król, który utrzymuje te porozumienia traktatowe, to przymierze. I robili coś takiego, gdy zbliżała się śmierć tego króla, to odnawiał to przymierze za swoim synem. Jego syn stanie się teraz dziedzicem królestwa. I z automatu stanie się tym, który będzie musiał kontynuować ten traktat, z kimkolwiek był on zawarty. Dlatego Jaszua mówi, że przyszedł odnowić przymierze. Odnowić przymierze, by Izrael mógł utrzymać relację z Bogiem. By kapłaństwo mogło bezustannie wykonywać swoją pracę w Świątyni jako pośrednicy i dobroczyńcy Królestwa. Dobrze, kontynuujmy.
Funkcjonalnie jednak istnieje ogromna różnica między tymi dwoma typami dokumentów. Podczas gdy traktat – mamy tu teraz ważną część, nie przegapcie tego – podczas gdy traktat obowiązuje dalej, zobowiązania wasala wobec swego pana, suzerena. To potwornie istotne! Gdy chodzi o Górę Synaj, to Góra Synaj staje się przymierzem bilateralnym (dwustronnym). Przymierzem między Izraelem i Bogiem. Bóg i Izrael. To Pan rozpoczął proces wchodzenia w przymierze z Izraelem. A Izrael się zgodził i złożył przysięgę. Zgodzili się na wszystkie warunki przymierza – stąd jest ono bilateralne. Bóg będzie nas chronił, błogosławił nam, prowadził nas tak długo, jak długo będziemy posłuszni Jego przykazaniom. W świecie naukowym nazywa się to traktatem typu suzeren-wasal. Pisze dalej: suzeren… pozwólcie, że to przeczytam raz jeszcze. Podczas gdy traktat stanowi obowiązki wasala (sługi) wobec pana (suzerena), grant (nadanie) stanowi obowiązki pana wobec swego sługi. Na tym właśnie polega różnica między traktatem, czyli pan wobec sługi. Ok? O, przepraszam, sługi wobec pana. Czyli w traktacie sługa jest posłuszny panu. Natomiast w grancie, przy nadaniu to pan ma obowiązki. Grant określa obowiązki pana wobec sługi. W grancie przekleństwo skierowane jest – to teraz bardzo istotne, bo to prawny aspekt, jaki musicie znać – W przymierzu nadania (grantu) przekleństwo skierowane jest do tego, który przekroczy prawa królewskiego wasala. Czyli, np. Dawid był królewskim wasalem Boga. Bóg dał MU i jego rodzinie królowanie na wieki. Zatem jeśli ktoś kwestionuje Dawida i jego królowanie, to tak naprawdę rzuca wyzwanie Bogu. Ponieważ to Bóg go tam umieścił, jest to dar królowania dla Dawida i nikt tego nie może zmienić. Jeśli rzucasz wyzwanie Bożemu królowi na ziemi, kwestionujesz autorytet Boga. Jeśli kwestionujesz ziemię, a ziemia jest darem dla Abrahama i jego synów na wieki, jeśli kwestionujesz i mówisz przeciwko ziemi Izraela, to kwestionujesz tego, który dał ten dar Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, synom Izraela. Jeśli kwestionujesz kapłaństwo lub służbę świątynną, jako nielegalną, to nie rzucasz wyzwania synom Aarona, lecz panie i panowie, rzucacie wyzwanie temu, który dał ten dar synom Aarona. I mamy problem. Jeśli więc nazywasz siebie kapłanem według porządku Melchizedeka, a Bóg nigdy, ale nigdy w historii Biblii, jeśli nie ma tam napisane, że ty i ja mamy autorytet lub jurysdykcję, by czynić cokolwiek, co wiąże się z kapłaństwem, zwłaszcza Melchizedekowym, a nie mamy tam takiego dowodu, tylko Jaszua, to oznacza, że rzucasz wyzwanie ważności kapłaństwa synów Aarona, jedynych, których Bóg wybrał do wykonywania tej pracy. Przekraczamy uprawnienia. Nie nauczyliśmy się niczego z historii Koracha, który był Lewitą, ale chciało mu się pracy synów Aarona. Był Lewitą, ale nie był kapłanem. I Bóg go uśmiercił. Także każdy, kto zgadzał się z Korachem, zginął. To poważne sprawy. I dlatego tak mocno i wprost wam to przekazuję. Ale pokazuję wam dowody. Nie, co ja myślę, lecz co mówi Biblia, i mówi historia. Dobrze? Ważniejsza jest Biblia, ale historia też jest pomocna.
W przypadku nadań (grantów) przekleństwo skierowane jest przeciwko temu, kto podważałby prawa królewskiego wasala. Natomiast w przypadku traktatu przekleństwo skierowane jest przeciwko wasalowi, który łamałby prawa swojego króla. Innymi słowy, nadanie (grant) służy głównie do ochrony praw sługi. Nadanie (grant) służy głównie do ochrony praw sługi. W tym przypadku ziemi. W tym przypadku kapłaństwa. W tym przypadku królowania. W tym przypadku zbawienia. Pamiętajcie, zbawienie to grant (dar). Jest to dar. Nikt nie może go odebrać. Bóg go nie może odebrać. Dał ci dar za twoją wierność. Jeśli zbuntujesz się przeciwko Bogu, ty możesz odrzucić ten dar. Tak jak Izrael odrzucił ziemię. Jak niektórzy kapłani odrzucili kapłaństwo. Ale Bóg nie może go odebrać. Nie zrobi tego. Tak tu dalej mamy powiedziane: traktat ma chronić prawa władcy. I dalej, podczas gdy nadanie (grant) jest nagrodą za wierność oraz dobre czyny, już dokonane, traktat jest zachętą do przyszłej wierności. Dwie różne rzeczy.
Przeskoczę trochę do przodu, bo chcę wam przeczytać to, co dla was przygotowałem. Na stronie 189 artykuł ten mówi o bezwarunkowym darze. Ze względu na czas przeskoczę trochę do przodu, dobrze? Zamieszczę wam cały artykuł na czacie, byście go mogli ściągnąć, zbadać, przestudiować i sprawdzić wszystko, co wam przekazuję. Powiedziane jest: chociaż nadanie (grant) dla Abrahama oraz dla Dawida bliskie jest w swoich sformułowaniach do neoasyryjskich nadań (grantów), i dlatego może być późniejsze, to jednak same obietnice są znacznie starsze i odzwierciedlają wzór nadań Hetytów. ‘Ziemia’ i ‘dom’, czyli dynastia, obiekty przymierza odpowiednio Abrahamowego i Dawidowego, są rzeczywiście najbardziej znaczącymi darami króla w hetyckiej i syro-palestyńskiej rzeczywistości politycznej.
To, co próbują wam tutaj powiedzieć to, że struktura, o jakiej mówi Biblia, dar dla Abrahama i Dawida, zgadza się z językiem używanym w starożytnym świecie, kiedy to król dawał komuś nadanie (grant). Tak na marginesie, dzisiaj rząd też daje granty, choć robi wokół tego dużo szumu. Cała ta nagonka z rozdawaniem pieniędzy. Nie płacisz od tego podatku, nie musisz ich zwracać. Jest to grant, od rządu dla ciebie. Ok? Poczytam wam teraz trochę historii. Wiem, że trochę nudnawe. Wiem o tym. Ale nie możemy uzyskać prawdy, jeśli nie spojrzymy na dowody. A to, co ludzie gadają, to spekulacje. Dla nich ma znaczenie to, co czują. Spójrzmy na dowody, jakie mamy. Te dowody pochodzą sprzed lat. W rzeczywistości trochę więcej. lat! Ok. I są to pierwotne źródła. Tak tu jest powiedziane: przeskoczmy tutaj… są rzeczywiście najbardziej znaczącymi darami suzerena w hetyckiej i syro-palestyńskiej rzeczywistości politycznej, i tak jak hetyckie granty, tak samo nadanie ziemi Abrahamowi i nadanie ‘domu’ Dawidowi są bezwarunkowe. Stąd tak czytamy w traktacie Hattusilisa III z Ulmi-Tesupem z Dattasy: – posłuchajcie teraz, co jest powiedziane w tym traktacie – po tobie, twój syn i twój wnuk to posiądzie (jest to dar dla jakiejś tam osoby), nikt im tego nie odbierze. Jeśli jeden z twoich potomków zgrzeszy, to król będzie go sądził przed swoim sądem. Jeśli okaże się wtedy winny i zasłuży na śmierć, to on zginie. Ale nikt nie odbierze potomstwu Ulmi-Tesupa ani jego domu, ani jego ziemi po to, by dać je potomkowi kogoś innego.
Jest to ogromny precedens, jaki umacnia Biblię. Ponieważ choć dar ziemi dano Abrahamowi – Abrahamowi, ok – to kiedy synowie Izraela okazali się nieposłuszni Torze, zostali wygnani. Ale mamy księgę Ezdrasza i Nehemiasza, które nam mówią, że oni wrócą. Ponieważ ziemia nie może być oddana nikomu innemu, lecz tylko ludziom, którzy otrzymali ją jako nadanie (grant). Potomkom Abrahama, Izaaka i Jakuba. Teraz wiecie, dlaczego Bóg ratyfikował przymierze z Abrahamem, z Izaakiem, z Jakubem, a potem z synami Izraela, aby, kiedy wejdą w przymierze, jako potomkowie Abrahama, otrzymali te same obietnice i dar, jakie dał Abrahamowi za jego wierną służbę – a są nimi ziemia oraz potomkowie. Jest bardzo ważne, abyśmy zrozumieli przesłanie, jakie próbuję tu dzisiaj przekazać. Powiedziane tu jest: jeśli okaże się wtedy winny i zasłuży na śmierć, to on zginie. Ale nikt nie odbierze potomstwu Ulmi-Tesupa ani jego domu, ani jego ziemi po to, by dać je potomkowi kogoś innego. W podobny sposób Mursilis II umacnia prawo Kupanta-Kala do domu i ziemi, pomimo grzechów jego ojca. Podobne sformułowanie występuje w dekrecie królewskim innego króla starożytnego Bliskiego Wschodu, który mówi takie słowa: Nikt w przyszłości nie odbierze tego domu U-manawie lub Tesup-manawie, jej dzieciom, jej wnukom i jej potomkom. Jeśli któryś z potomków U-manawy wywoła gniew u królów, to czy zostanie mu przebaczone, czy zostanie zabity, będzie on potraktowany zgodnie z wolą jego pana, lecz jego domu mu nie odbiorą i nie oddadzą nikomu innemu.
Jest to bardzo ważna zasada, wzięta ze starożytnych praw krajów otaczających Izrael. Gdyż Bóg czyni dokładnie tak samo. On jest królem, który znajduje w kimś upodobanie – Abraham znalazł upodobanie w Jego oczach – i mówi: chcę ci dać prezent. Chcę to dać jako dar synom Izraela, chcę to dać wszystkim twoim potomkom, i tym darem jest ziemia. Nikt nie może pozbyć się synów Izraela. Dlatego, ilekroć walczysz przeciwko ludowi żydowskiemu i synom Izraela, to walczysz przeciwko Bogu. Gdyż Bóg dał synów Izraela jako dar Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. I jeśli podważasz synów, lud, ziemię, kapłaństwo, królestwo, to rzucasz wyzwanie samemu Bogu. I na koniec, w tym samym artykule, na stronie, zaraz to szybko znajdę, 201 mowa jest o nadaniu kapłaństwa i przychodach kapłanów. To znaczy dziesięcinach i ofiarach. Ok. Dokumenty nadań (grantów) starożytnego Bliskiego Wschodu dotyczą także nadania statusu. Kapłaństwo. Kapłaństwo Aaronowe w Izraelu również zostało ustanowione jako wieczne nadanie (grant). Czytamy o tym w 4 Mojżeszowej 25:12-13. Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona, kapłana, odwrócił mój gniew od synów Izraela, gdyż okazał wśród nich gorliwość ze względu na mnie… dlatego zawieram z nim moje przymierze.
Nadaję mu (zawieram)…
Przejdźmy do tego wersetu. Otwórzmy 4 Mojżeszową. Rozdział… Już to prawie mam… 4 Mojżeszowa 25. Wersety 12 i 13 (11 i 12 w polskim przekładzie). Posłuchajcie, co tu jest powiedziane. To ważne. O, tutaj. Werset 10. Potem Jahwe powiedział do Mojżesza: Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona, kapłana, odwrócił mój gniew od synów Izraela, gdyż okazał wśród nich gorliwość ze względu na mnie, tak że nie wytraciłem synów Izraela w mojej zazdrości. Przeto mów do niego: Oto daję mu …
Daję – to słowo natan. Natan. Jest to dar. Jest to podarunek. Oto daję mu pokój przymierza mego. Będzie to dla niego i dla jego potomstwa po nim przymierze wiecznego kapłaństwa, ponieważ okazał gorliwość o swego Boga i dokonał przebłagania za synów Izraela.
Tu mamy dowód. Bóg dał mu to na wieczne kapłaństwo. Pamiętajcie, co powiedziałem wam wcześniej. Dopóki żyje król, ten dar jest wiecznie obowiązujący. Dopóki żyje król, traktat będzie wiecznie utrzymany. Jeśli mówicie mi teraz, że Bóg pozbył się kapłaństwa Aaronowego, to czy chodzi wam o to, że Bóg umarł? Gdyż jedyną możliwością, aby dar został odebrany, że go nie ma, to że króla nie ma już tutaj. W chwili, gdy król stąd zniknie, wtedy kolejny przywódca może zrobić, co zechce i może się tego pozbyć, ponieważ nie ma żadnego zobowiązania wobec tej osoby. Czy to nie dlatego Paweł w swoim nauczaniu do pogan, którzy zostali wszczepieni do Królestwa, opowiada im o Bożych darach? Ponieważ Bóg dał im dar za ich lojalność. Jednak nigdy nie dał im kapłaństwa. Bóg nigdzie w Nowym Testamencie nie powiedział: hej, ludzie, Świątynia będzie zniszczona, dam wam teraz, ludziska, w darze kapłaństwo Aaronowe. Nigdy tak nie zrobił. Paweł też tak nie powiedział. Uczynił wręcz przeciwnie. W Dziejach Apostolskich 18 i 20 udał się do Jerozolimy, by obchodzić Święto Pięćdziesiątnicy. A potem Jakub powiedział mu, by zaniósł ofiarę do Świątyni, przy której musiał widzieć się z kapłanem. A Jaszua, gdy uzdrowił trędowatych, co im powiedział? Idźcie, ukażcie się w Jerozolimie, ukażcie się kapłanom, zgodnie z Torą. Widzicie, Jaszua rozumiał Prawo. Kontynuujmy.
Będzie to dla niego i dla jego potomstwa po nim przymierze wiecznego kapłaństwa. Tak jak przy innych nadaniach, również i tutaj to nadanie (grant) jest dane za okazywanie czyjejś gorliwości i oddania swojemu panu. I tak jak przy innych nadaniach, tutaj także dar kapłaństwa dany jest na zawsze. W innych tekstach biblijnych, które nie pokazują wyraźnego podziału (kodeksu kapłańskiego) między kapłanami i Lewitami, lecz raczej przyjmują deuteronomiczne podejście do kapłanów i Lewitów jako jednej grupy, nadanie (grant) dotyczy całego plemienia Lewitów. Tak oto czytamy u Malachiasza 2:4, aby moje przymierze było z Lewim. Moje przymierze z nim było przymierzem życia i pokoju.
W dalszym tekście widzimy wzmiankę o lojalności i poświęceniu Lewiego, która w swojej frazeologii jest podobna do opisu lojalności Abrahama i Dawida, i ich przymierza nadania. ‘On chodził za mną’ – taki jest tam język. Widzimy go również w nadaniu (grancie) Abrahamowi i Dawidowi. ‘On chodził ze Mną.’ Gdy używa tego samego języka w odniesieniu do Lewitów, to jest to prawny język, stosowany w przymierzach. Wiele z tego znajdziecie w tej książce. Wiele przykładów takiego języka znajdziecie w tej książce: Deklaracja i Przymierze. ‘Deklaracja i Przymierze‘. Tak przy okazji – bardzo dobra książka.
Kolejnym przykładem języka, jakiego używa, to: ‘I służył mi uczciwie i sprawiedliwie‘. Wieczne przymierze z Lewim wymienione jest wraz z przymierzem z Dawidem u Jeremiasza 33:17. Dochody kapłanów w starożytnym Bliskim Wschodzie opierały się również na nadaniach (grantach) i królewskich przydziałach. Nawet w starożytnym świecie, w Egipcie, Mezopotamii, u Hetytów. Ludzie, to wszystko jest wprowadzeniem do wersetów. Abyśmy mogli zrozumieć wersety, musimy zrozumieć legalność tego wszystkiego, gdy Biblia została napisana, dana. Fakt, że całe te dowody zostały odkopane, w formie pisma klinowego, glinianych tablic, jest niesamowity. Był to przełom XIX i XX wieku. Mamy więc dowody , by porównać biblijną narrację z prawnym funkcjonowaniem starożytnego świata. I możemy teraz stwierdzić, że Bóg jest Bogiem prawa. Ustanowił Królestwo opierające się na prawach, przymierzach nadań (grantów), którego nikt – dopóki On żyje – nie może podważyć. Jeśli podważymy Jego autorytet, przegramy. Ja jestem świadkiem przeciwko każdemu, kto kwestionuje Jego lud, Jego ziemię, Jego kapłaństwo, Jego Świątynię. Ponieważ rozumiem teraz tego legalność. Muszę być wierny Bogu. I będę Mu wierny, bez względu na to, co się stanie. Muszę trwać przy Jego nadaniu (grancie). Muszę trwać przy Jego przymierzu. Trwać przy Jego słowie. I nie mogę podawać swojej własnej interpretacji. Muszę badać, szukać, potwierdzać i być świadomym tego, dlaczego i jak powiedział to, co powiedział, abyśmy nie wpadli w te same pułapki, jak nasi ojcowie.
Czytajmy dalej. Dochody kapłanów w starożytnym Bliskim Wschodzie opierały się również na nadaniach (grantach) i królewskich przydziałach. Jest to także faktycznie odzwierciedlone w Izraelu. Święte dary, przeznaczone dla kapłaństwa Aaronowego, sformułowane są na wzór królewskich nadań (grantów). Cytat: Wszystkie święte dary Izraelitów nadaję je tobie i twoim synom, jako dodatkowy dochód. To z 4 Mojżeszowej. Będziemy to później czytać. Należność na wszystkie czasy. Jest to z 4 Mojżeszowej 18. Otwórzmy sobie 4 Mojżeszową, rozdział 18. Powiem wam coś, ludzie, gdy to do mnie dotarło, gdy to przyjąłem i zrozumiałem, to szybko okazałem skruchę. Ponieważ zrozumiałem miłosierdzie mego Pana w mojej niewiedzy. Gdy to do mnie dotarło, zawołałem do Niego: Panie, proszę, wybacz mi, nie wiedziałem, co czynię. I porzuciłem tę drogę. Przestałem uczyć rzeczy, o jakich wiem, że nie są prawdą, jakie są popularne wśród ludzi. Bo tak należy postępować. Wolę być wierny Bogu i być sam … ale być wierny Bogu. I potrzebujemy Królestwa, by czynić tak samo. Nadszedł czas, by opowiedzieć się za Nim. Nie za waszymi kolegami i przyjaciółmi, którzy mogą się na was pogniewać, bo was nie lubią lub się z wami nie zgadzają. Nigdy, ale to nigdy nie przegramy, jeśli będziemy wierni mojemu Królowi. Mówię wam, nigdy nie przegramy. On stanie za nami i nas obroni, i utwierdzi, bo taki jest Jego charakter. Mój Król jest dobry, prawy i sprawiedliwy. On jest wierny, On jest lojalny. I musimy stać przy Nim, bez względu na wszystko. Musimy. 4 Mojżeszowa 18:8. Posłuchajcie tego języka. Zaraz to znajdę, sekundę. Przeczytamy to ponownie, by się z wami tym podzielić. Werset 8 mówi: Jahwe mówił dalej do Aarona: Oto dałem tobie pod straż moje ofiary wzniesione ze wszystkich poświęconych rzeczy synów Izraela. Z powodu namaszczenia dałem je tobie i twoim synom prawem wieczystym. To będzie należeć do ciebie z rzeczy najświętszych, które nie zostaną spalone: każda ich ofiara, każda ich ofiara pokarmowa, każda ich ofiara za grzech i każda ich ofiara za przewinienie, które będą mi składać, będą to rzeczy najświętsze dla ciebie i twoich synów. W miejscu najświętszym będziesz to jeść; wszyscy mężczyźni będą z tego jedli. Będzie to dla ciebie rzeczą świętą. To też będzie dla ciebie: ofiara wzniesienia ich darów ze wszystkimi ofiarami kołysania synów Izraela. Daję je tobie…
to prawny język, używany w Biblii. O, przepraszam, mieliście to ze mną czytać, ale tego nie przełączyłem. Daję je tobie, twoim synom i twoim córkom z tobą prawem wieczystym. Każdy czysty w twoim domu będzie je spożywać.
Teraz wiemy, że zastosowany tu język jest prawnym językiem, używanym w starożytnym świecie. I jest także stosowany w Biblii. Kto z was nie wiedział, że słowa ‘i daję wam’ są prawnym wyrażeniem czasów ościennych narodów, gdy Biblia została napisana? Pozwólcie mi dalej czytać, już prawie skończyłem i zaraz przejdziemy do naszych wersetów. Jeśli otworzymy sobie 3 Mojżeszową 7:34, to rozdział 7, werset 34 tak mówi: choć będę czytał od wersetu 33, dobrze? Kto spośród synów Aarona będzie składał krew ofiar pojednawczych i tłuszcz, weźmie jako swoją część prawą łopatkę. Gdyż mostek kołysania i łopatkę wzniesienia wziąłem od synów Izraela z ich ofiar pojednawczych i dałem je kapłanowi Aaronowi – ponownie tu to mamy – dałem je oraz jego synom od synów Izraela na mocy wiecznej ustawy. To jest część z ofiar ogniowych Pana z powodu namaszczenia Aarona i jego synów od dnia, kiedy przyprowadził ich, aby pełnili służbę kapłańską dla Jahwe.
To był werset 35 z 3 Mojżeszowej 7. Sprawdźcie sobie sami, nie musicie mi wierzyć. Werset 36 – O którym Pan rozkazał, aby im dawano od synów Izraela w dniu, w którym ich namaścił, na mocy wiecznej ustawy dla ich pokoleń. Takie jest prawo (Tora) całopalenia.
To wszystko tam jest. Czytajcie. Język jest identyczny i jest on legalny. Amen? Już prawie skończyłem to czytanie. Nadania (granty) dziesięcin od miasta dla królewskiego sługi są nam tak de facto znane z Ugarit. Ugarit to współczesne tereny Syrii, Libanu, północnego Iraku. Czytamy o tym np. w nadaniu Ammistamru II: Ammistamru nadał (dał) wszystko (co należy do miasta) jakiemuś PN… na zawsze jego wnukom: jego ziarno i jego wino z jego dziesięcin. Połączenie Aaronitów i Lewitów z Hebronem zostało ostatnio ukazane i dlatego możemy podejrzewać, że połączenie tego nadania (grantu) dla Aarona i Lewitów zakorzenione jest w Hebronie, jak inne omawiane tu tradycje nadań (grantów). Skończymy już na tym i przejdziemy do wersetów. Pokazałem wam dzisiaj, że w starożytnym Bliskim Wschodzie istniał prawny język, który pokazywał i kierował nas ku zrozumieniu, praw kapłanów na ziemi. I nic takiego nie odnajdujemy, gdy chodzi kapłanów Melchizedeka, jego kapłaństwo, gdy chodzi o ciebie i mnie. Znajdźcie mi jeden werset w Nowym Testamencie, gdzie jest powiedziane, że ty i ja jesteśmy kapłanami według porządku Melchizedeka, w oparciu o dar, jaki dał ci Bóg. Paweł mówił nam o darach. Bóg dał nam dary, ale nigdy nie wymienił kapłaństwa. Nie mógł, gdyż zwracał się do pogan. A poganie nie mogą być kapłanami. Jaszua nie może być kapłanem na ziemi. Co wam zatem mówi, że poganie mogą? Nawet jeśli jesteś wszczepiony do Izraela, stajesz się tylko Izraelitą i po prostu nie możesz być kapłanem. Ponieważ w Izraelu mamy trzy typy ludzi, którzy mają trzy różne role. Mamy Izraelitów, mamy Lewitów, mamy kapłaństwo. Jedynym powodem, dlaczego kapłaństwo jest istotne, jest służba świątynna. Ale i tak wszyscy są Izraelitami. Wszyscy kapłani są Izraelitami, ale nie wszyscy Izraelici są kapłanami.
Gotowi na wersety? Przez ostatnie 54 minuty przedstawiałem historię. Czytajmy wersety. Pamiętacie? To ważne. Przejdźmy do 2 Mojżeszowej 29. 2 Mojżeszowa 29. Moją modlitwą jest, by choć niektórzy z was potraktowali nasze studiowanie poważnie i zastanowili się nad głębszym badaniem. Przeczytajmy werset 9. Werset 9 mówi tak: I przepaszesz ich pasem, Aarona i jego synów, i włożysz na nich mitry, i będzie do nich należało kapłaństwo na mocy wiecznej ustawy. Poświęcisz też Aarona i jego synów.
A potem mówi im, jak mają być poświęceni. Mają użyć krwi i oliwy. Krew na kciuku oraz oliwa namaszczenia. Krew i oliwa namaszczenia na palcu u nogi. Słuchanie, chodzenie i czynienie rękami. Teraz więc wiemy, że konsekrował kapłanów. Nie zrobił tego z Izraelitami. Nie zrobił tego z pozostałymi Lewitami. Zrobił to tylko z synami Aarona. I tyle. Ok. I z całą pewnością żaden poganin nie może teraz przyjść i mieć w tym udziału. Z 2 Mojżeszowej przeczytajmy rozdział 40 werset 15. 2 Mojżeszowa rozdział 40 werset 15. Będziemy skakać po wersetach, bo chcę wam przeczytać jak najwięcej, bo chcę wam udowodnić legalność urzędu synów Aarona na wieki. Niezależnie od tego, czy jest Świątynia, czy nie. To wciąż jest rodzina wybrana przez Boga do nauczania Tory i wykonywania swoich obowiązków. Gdy Świątynia zostanie odbudowana, powrócą na swój urząd. I będę chciał wam to pokazać. Werset 15 z 40 rozdziału. Mówi tak: i namaścisz ich… zacznę czytać od 12 wersetu. Od wersetu 9. Potem weźmiesz olejek do namaszczania i namaścisz przybytek i wszystko, co w nim jest, i poświęcisz go ze wszystkimi jego naczyniami, a będzie święty. Namaścisz też ołtarz całopalenia i wszystkie jego naczynia i poświęcisz ołtarz, a stanie się najświętszym ołtarzem. I namaścisz kadź i jej podstawę, i poświęcisz ją.
Werset 12. Potem każesz podejść Aaronowi i jego synom przed wejście do Namiotu Zgromadzenia i umyjesz ich wodą. Obleczesz Aarona w święte szaty i namaścisz go, i poświęcisz go, aby mi sprawował urząd kapłański. Także jego synom każesz podejść i obleczesz ich w szaty; I namaścisz ich, jak namaściłeś ich ojca, aby mi sprawowali urząd kapłański. A ich namaszczenie będzie dla nich wiecznym kapłaństwem po wszystkie ich pokolenia. Mojżesz uczynił więc wszystko, jak mu Jahwe rozkazał.
Pozwólcie, że zadam wam pytanie. Czy Bóg umarł? Przecież się modlimy: błogosławiony jesteś, Panie, królu wszechświata. Wiemy, że On żyje na wieki. A to był dekret Najwyższego Elohim. Jego syn, Jaszua, nie może tego przekroczyć. Jego syn, Jaszua, nie może działać wbrew temu. To dlatego Jaszua nigdy nie poszedł w Świątyni do miejsca Świętego i do Miejsca Najświętszego. Nigdy! I nawet po zmartwychwstaniu, nigdzie w opisach Nowego Testamentu, nie mamy powiedziane, że Jaszua udał się do miejsca Świętego lub Najświętszego, lub powiedział innym, by tak czynili. Gdzie są dowody? Można by sądzić, że 40 dni od śmierci i zmartwychwstania Jaszua to było mnóstwo czasu, by przekazał uczniom, wiecie co, Świątynia jest teraz przestarzała, kapłaństwo jest odrzucone, teraz wy jesteście kapłanami, możecie wykonywać ich pracę, możecie tam iść i działać. Tak się nigdy nie wydarzyło. Więc dlaczego robimy coś, co jest zwłaszcza sprzeczne z działaniami Jaszua, czego On nigdy nie zrobił? Jaszua nigdy tak nie zrobił, więc czemu my tak robimy? Jaszua nigdy nie przywłaszczał sobie autorytetu kapłaństwa. Czemu my tak robimy? Jaszua mówił o zepsuciu w kapłaństwie. Lecz Jaszua nigdy nie próbował tam wejść i wykonywać ich pracę. I choć był synem Bożym, szanował postanowienia Stwórcy, gdy chodzi o namaszczenie, jakiego udzielił. A jedynym powodem, dlaczego Jaszua może być królem, jest to, że Józef go adoptował. A Józef pochodził z rodu Judy. I dzięki adopcji ma teraz prawo dziedziczenia. A ponieważ dar królowania pochodzi z plemienia Judy, w postaci daru dla rodziny Dawida, to z definicji, ponieważ Jaszua jest ‘pierworodnym’ Józefa, staje się teraz kandydatem na króla Izraela. To wszystko jest legalne. Czytajmy dalej. Przejdźmy do 2 Mojżeszowej 28, wersety od 1 do 5. 2 Mojżeszowa 28. Będziemy czytać dużo wersetów. Biblia mówi – twierdzimy, że szanujemy Słowo, ale czasami, gdy coś mówi, nie wierzymy temu i budujemy swoją teologię. Przywołaj do siebie twego brata Aarona i wraz z nim jego synów, aby sprawowali dla mnie urząd kapłański: Aarona, Nadaba i Abihu, Eleazara i Itamara, synów Aarona. Uczynisz święte szaty dla twego brata Aarona, na cześć i na ozdobę. Porozmawiasz też ze wszystkimi zdolnymi rzemieślnikami, których napełniłem duchem mądrości, aby wykonali szaty dla Aarona na jego poświęcenie, aby mi sprawował urząd kapłański. Oto szaty…
Czyli jest jasne, że zostali wybrani do tego zadania. Powiem wam coś, im więcej o tym czytam, im więcej sprawdzam informacji, tym bardziej boję się Boga. Przypomnijcie sobie, że jest coś takiego jak ‘przymierze soli’. ‘Przymierze soli’. Bóg zawarł przymierze soli z Pinchasem. Zawarł również przymierze soli z Dawidem. Gdy w starożytnym świecie zawierało się przymierze soli, nikt nie mógł go złamać. Wszędzie mamy na to dowody. Ok. Przejdźmy do 4 Mojżeszowej 18:19. W sumie przeczytajmy sobie od wersetu 1 do 19. Chcę, byście to czytali ze mną. Mam to przygotowane. 4 Mojżeszowa 18:1-19. Niech dowody mówią za siebie. Przeczytajmy, co mówi Słowo. Potem Jahwe powiedział do Aarona: Ty, twoi synowie i dom twego ojca z tobą, odpowiecie za nieprawość świątyni. Ty i twoi synowie z tobą również odpowiecie za nieprawość waszego kapłaństwa.
To oni ponoszą odpowiedzialność. Jeśli oni coś namieszają, w zarządzaniu, w sprawie sądowej, przy Świętach, w czymkolwiek, to oni są odpowiedzialni. To, zgodnie z Torą, oni ponoszą winę. Bo to im został dany autorytet do wyznaczania czasów i okresów. Jeśli więc zmieniasz kalendarz, nie mając odpowiedniego autorytetu, to przekraczasz uprawnienia przy świętych rzeczach Boga. Ponieważ u Ezechiela 44:23-24 synowie Sadoka, którzy są kapłanami, synami Aarona, są tymi, którym Bóg powiedział, że mają być odpowiedzialni za święte rzeczy. Za Szabat, za Święta (a przy nich ofiary) i za czasy (czyli kalendarz). To dlatego ja sam nie idę już według kalendarzy, jakie powymyślali ludzie. Idę według tego, jaki był ostatnio ustalony przez radę Sanhedrynu. Bo zgodnie z Torą, to oni ponoszą winę. Oni są tymi, którzy jeśli namieszają, to legalnie ponoszą odpowiedzialność. Tak mówi Tora. Nie judaizm, ale Tora. Rabini niczego nie pozmieniali. Niczego nie zmienili. To jedna z korekt, jaką musiałem też uczynić. Werset 2. A twoim braciom z pokolenia Lewiego, z rodu twego ojca, pozwól do siebie przychodzić, aby dołączyli do ciebie i usługiwali tobie; ty zaś i twoi synowie z tobą [będziecie pełnić] służbę przed Namiotem Świadectwa.
Zwróćcie uwagę na następne wersety. Są bardzo istotne. Oni będą przestrzegać twego nakazu i pełnić straż nad całym namiotem. Nie mogą jednak zbliżać się do sprzętów świątyni i do ołtarza.
Uwaga! Bardzo ważne! Lewici nie mogą dotykać ołtarza! Lewici nie mogą dotykać ofiar! Lewici nie mogą obsługiwać krwi! Lewici nie mogą wykonać żadnej pracy, jaką wykonuje kapłan! Tak mówi Tora. Jeśli nie jesteś synem Aarona, nie możesz tego robić. Oni będą przestrzegać twego nakazu i pełnić straż nad całym namiotem. Nie mogą jednak zbliżać się do sprzętów świątyni i do ołtarza, żeby nie pomarli ani oni, ani wy.
Panie i panowie, pomyślmy o konsekwencjach tego, co robimy. Tora, która jest prawem, mówi nam, że jeśli Lewita, który ma pomagać kapłanom wykonywać ich pracę, jeśli dotknie świętych naczyń, albo ołtarza, albo rzeczy, jakie dzieją się na ‘azera‘, dziedzińcu kapłanów, lub będzie obsługiwał krew, to umrze, a wraz z nim kapłan, który mu na to pozwolił. Jak sądzicie, co stanie się z nami, ludźmi, uważającymi, że mogą zabijać swojego baranka paschalnego, zarzynającego go i pomazującego futryny drzwi? To jest sprzeczne z Torą. Nigdzie w Nowym Testamencie nie mamy wolności do czynienia czegokolwiek nam się chce. Pokażcie mi jeden werset. Nie ma ani jednego, w którym Bóg dał nam taki autorytet. Albo Pan jest niezmienny przez całe Pismo, albo coś jest nie tak.
Ja jak na razie widzę niezmienność przez całe Pismo. Czy Jaszua przychodził do Świątyni ze swoimi ofiarami i wchodził do Miejsca Najświętszego? Przeczytam teraz werset 19, a potem dam wam biblijny dowód na to, jeśli ktoś tam wchodził, kto nie był synem Aarona i wchodził do miejsca świętego, co się z nim stało. Ok, patrzcie. Werset 4. Przyłączą się do ciebie i będą pełnić straż przy Namiocie Zgromadzenia, przy każdej służbie namiotu. Lecz żaden obcy niech się do was nie zbliża. Wy będziecie pełnić straż w świątyni i straż przy ołtarzu, aby już nie spadł gniew na synów Izraela.
Bo oni już tym nie mogą się zajmować. Oto wziąłem waszych…
zobaczcie, to mówi sam Pan. Oto wziąłem waszych braci Lewitów spośród synów Izraela. Oni są wam oddani jako dar…
Czyli Pan dał kapłanom nie tylko kapłaństwo jako nadanie (grant), teraz daje także Lewitów jako nadanie (grant) dla nich. … jako dar dla Jahwe, aby pełnili służbę w Namiocie Zgromadzenia. Ty zaś i twoi synowie z tobą będziecie strzec waszego kapłaństwa przy każdej służbie ołtarza i poza zasłoną, i będziecie służyć. Dałem wam urząd waszego kapłaństwa jako dar (mat•ta•Na).
Tutaj to mamy, ludzie. Jest to dar. Ok. Mat•ta•Na. Mat•ta•Na – czyli podarunek. Bardzo ciekawy tekst. Mam nadzieję, że wszyscy to pamiętacie. Daję wam kapłaństwo jako dar – co zgodnie ze starożytnymi dokumentami prawnymi, z czasów biblijnych, nikt nie może odebrać domu, własności, a także urzędu kapłana. To należy do nich, jak długo król żyje. Obcy, który się zbliży, poniesie śmierć.
Werset 8. Jahwe mówił dalej do Aarona: Oto dałem tobie pod straż moje ofiary wzniesione ze wszystkich poświęconych rzeczy synów Izraela. Z powodu namaszczenia dałem je tobie i twoim synom prawem wieczystym. To będzie należeć do ciebie z rzeczy najświętszych, które nie zostaną spalone: każda ich ofiara, każda ich ofiara pokarmowa, każda ich ofiara za grzech i każda ich ofiara za przewinienie, które będą mi składać, będą to rzeczy najświętsze dla ciebie i twoich synów. W miejscu najświętszym będziesz to jeść.
Czytaliśmy już to wcześniej. Przejdźmy teraz do wersetów 18 i 19. Idziemy dalej. Ale ich mięso będzie twoje, podobnie jak mostek wzniesienia i prawa łopatka są twoje. Wszystkie ofiary wzniesienia z poświęconych rzeczy, które będą przynosić Jahwe synowie Izraela, daję tobie, twoim synom i twoim córkom z tobą prawem wieczystym. Jest to wieczyste przymierze soli przed Jahwe, dla ciebie i twojego potomstwa wraz z tobą.
To są poważne rzeczy, ludzie. Poważne sprawy. Wszyscy mamy kłopoty. Jeśli będziecie uczyć, że jesteśmy według porządku Melchizedeka, to mamy problem. Bo nie jesteśmy. Jaszua nie może być Melchizedekiem na ziemi. Po tym, jak kapłaństwo zostało ustanowione na górze Synaj, kiedy to Pan wybrał synów Aarona, od tego momentu oni są jedynymi kapłanami na ziemi. Gdyż Bóg dał im to jako dar. Możecie mi cytować 1 Mojżeszową, ile chcecie, lecz od chwili, gdy ten dar został dany synom Aarona na górze Synaj, Melchizedek z 1 Mojżeszowej 14 już nie obowiązuje. Możecie mi mówić, że możecie być królami Izraela, pierwocinami, o przepraszam, że pierworodny miał być kapłanem. I macie rację. Ale od dnia, gdy Bóg wybrał synów Aarona, teraz to oni są kapłanami na wieki. Udowodnijmy to. Chodźmy do 4 Mojżeszowej, rozdział 10. 4 Mojżeszowa 10. Oj, to chyba rozdział 8. Dobrze. Szukam wersetu, byśmy nie musieli czytać całości. Ok, jeszcze chwileczka. Rozdział 8. Zacznę czytać i zaraz znajdę ten werset. Poświęcenie Lewitów. I Jahwe przemówił do Mojżesza tymi słowy: Powiedz Aaronowi: Gdy zapalisz lampy, siedem lamp ma rzucać światło na przednią stronę świecznika. I Aaron tak uczynił. Z przedniej strony świecznika zapalił lampy…
Przeskoczymy do przodu i będę czytał … werset 10. Werset 10 mówi coś takiego: I przyprowadzisz Lewitów przed Jahwe, a synowie Izraela położą na nich swoje ręce. Wtedy Aaron przedstawi Lewitów przed Jahwe jako ofiarę [kołysania] od synów Izraela, aby pełnili służbę dla Jahwe. Lewici zaś położą swoje ręce na głowy cielców. Ty złożysz jednego na ofiarę za grzech (oczyszczenie), a drugiego na ofiarę całopalną dla Jahwe, aby dokonać przebłagania za Lewitów. Następnie postawisz Lewitów przed Aaronem i przed jego synami i przedstawisz ich jako ofiarę [kołysania] dla Jahwe. W ten sposób oddzielisz Lewitów spośród synów Izraela i Lewici będą należeć do mnie.
Jest to język adopcji. Bóg ich teraz adoptował. I patrzcie na to… Gdy ich oczyścisz i przedstawisz jako ofiarę [kołysania],
Lewici wejdą, aby służyć w Namiocie Zgromadzenia. Oni bowiem są mi oddani spośród synów Izraela; w miejsce każdego, kto otwiera łono, w miejsce wszystkich pierworodnych synów Izraela wziąłem ich sobie.
Czyli werset 16 mówi nam, że z powodu grzechu cielca pod górą Synaj, Bóg mówi, że pierworodni z Izraela nie będą już moimi kapłanami, choć taki był oryginalny plan, lecz potem wybrał kapłanów i wybrał Lewitów. I dlatego płacimy okup za pierworodnego. Okup za pierworodnego dawany jest Lewitom. Bo tak jest to teraz ustalone, odkąd Bóg ich wybrał. Pozwólcie, że wezmę was teraz do 2 Kronik 26. 2 Kronik 26. Nie będziemy czytać całego rozdziału – 2 Kronik 26 – ale jeśli dacie mi jeszcze kilka minut, z 10-15 minut, proszę. Naprawdę chcę wam podkreślić ten punkt. Jest istotny i nie chcę nagrywać tego jeszcze raz. Jest to jeden z najważniejszych tematów, jaki nauczam w moim życiu, ponieważ może nam oszczędzić bólu głowy.
Pozwólcie, że pokażę wam kolejny dowód, co się dzieje, kiedy ktoś wchodzi do Świątyni, do obszarów zarezerwowanych tylko dla kapłanów, takich jak: ołtarz, miejsce Święte, Miejsce Najświętsze, święte przedmioty, ofiary, naczynia ofiarnicze. I przypomnę wam, że kiedy król Babilonu, kiedy perski król przejął Babilon, bo w ciągu jednej nocy król umarł. Pamiętacie to, jak pojawił się palec piszący na ścianie i Daniel, który dał wykład tego napisu ze ściany? Co takiego zrobił król Babilonu? Zażądał złotych naczyń ze Świątyni izraelskiej i napił się z nich wina. Były one zarezerwowane tylko do służby dla Boga. Było to obrazą Bożego autorytetu i Jego Świątyni. A także Jego władzy i suwerenności, i umarł tej nocy. Dlatego, że napił się z naczyń świątynnych, które były tylko do służby Najwyższemu Bogu. 2 Kronik 26:16-21. Tak mówi: Werset 16: Ale kiedy [król Uzjasz] się umocnił, uniosło się jego serce ku jego własnej zgubie.
Słuchajcie teraz tych słów. Nazywa serce króla Izraela, z pokolenia Judy, twardym, ponieważ chciał wykonać czynności kapłańskie. Biblia nazwała to: uniosło się ku zgubie. Zgrzeszył przeciw Jahwe, swemu Bogu, gdyż wszedł do świątyni Jahwe.
A to jest król Izraela, który został namaszczony na to, by być królem. Lecz zgrzeszył przeciwko Bogu, wchodząc do Świątyni… aby palić kadzidło na ołtarzu kadzenia. Wszedł za nim kapłan Azariasz, a z nim osiemdziesięciu kapłanów Jahwe, odważnych mężczyzn. I sprzeciwili się królowi Uzjaszowi, i powiedzieli mu: Nie do ciebie, Uzjaszu, należy palenie kadzidła Jahwe, lecz do kapłanów, synów Aarona, którzy są poświęceni, aby palić kadzidło. Wyjdź ze świątyni. Zgrzeszyłeś bowiem i nie przynosi ci to chwały od Jahwe, Boga.
Chcę, byście się zastanowili nad tymi słowami. To z tego powodu Jaszua nigdy nie wejdzie do Miejsca świętego, ani też nie pomyśli, by wypowiadać się przeciwko służbie kapłańskiej w Świątyni. Ponieważ Pan dał to jako dar. Zhańbiłoby to Jego Ojca. Dlatego nigdy tak nie zrobi. I to dlatego, zgodnie z Torą, król nie może być kapłanem w tym samym czasie. Możesz mieć rolę kapłana, ale królowanie będzie w innej rodzinie.
Interesujące jest tu teraz, że rodzina Hasmonejczyków, po zwycięstwie Machabejczyków, w rodzinie Hasmonejczyków, szczególnie w tej rodzinie, było dużo zepsucia. W rodzinie kapłanów. I dzięki wydarzeniom podbojów machabejskich ludzie chcieli, aby kapłani, Juda Machabeusz i jego synowie, byli przywódcami, by rządzili. On nie chciał tego przyjąć, ale napisał list i na chwilę obecną wszyscy to przyjęli, dopóki nie zostanie wybrany jakiś król. Nieco później… tak się nie stało, nigdy nie wybrali króla. Synowie rodziny Hasmonejczyków, rodziny kapłańskiej, wykorzystali autorytet swojego kapłaństwa i stali się zarówno królami i kapłanami. Wykorzystali werset z 1 Mojżeszowej i z Psalmów, wiecie, będziesz kapłanem na wieki, według porządku Melchizedeka, używając go jako przesłanki do stania się królem i kapłanem. Wywołało to ogromny chaos w Izraelu. Wynik tego widzieliśmy w zepsuciu Kajfasza i jego rodziny. To z tego powodu król Herod dostał się do władzy. Z powodu zepsucia rodziny Hasmonejczyków. Stali się w tym samym momencie królami i kapłanami w Izraelu i na ziemi. A zgodnie z Torą jest to zakazane. I tu mieliśmy na to jeden z dowodów. Ok. Pozwólcie, że będę czytał dalej. Wtedy Uzjasz rozgniewał się, mając w ręku kadzielnicę, by spalić kadzidło. A gdy pałał gniewem na kapłanów, pojawił się trąd na jego czole przed kapłanami w domu Jahwe, przy ołtarzu kadzenia. Kiedy najwyższy kapłan Azariasz i wszyscy kapłani (kohenim) spojrzeli na niego, oto miał trąd na czole. Wypchnęli go więc stamtąd, a i on sam spieszył się z wyjściem, bo dotknął go Jahwe. I tak król Uzjasz był trędowaty aż do dnia swojej śmierci i jako trędowaty mieszkał w domu odosobnienia. Został bowiem wyłączony z domu Jahwe.
Został wyłączony. Król Izraela. Ponieważ dopuścił się przestępstwa. Jego serce się uniosło i postępował źle przed Panem. Przyniósł Bogu hańbę, wchodząc do miejsca świętego i paląc kadzidło. Kolejny dowód znajdujemy w historii króla Saula, kiedy nie poczekał na Samuela. Nie poczekawszy na Samuela, złożył ofiarę. Przez to stracił królestwo. Panie i panowie, to wszystko jest prawdziwe. Jaszua nigdy nie powiedział, że porządek kapłański (kohenim) synów Aarona został zniesiony. Nigdy, ale to nigdy. Mówił o zepsuciu, bo mieli oni wykonywać prawo i sprawiedliwość. Lecz nigdy nie naruszył świętości. Nigdy nie dotknął tego, co Bóg oznajmił nam, że jest święte. To dzięki temu wiem, że Jaszua jest Mesjaszem. Ponieważ On postępował dokładnie tak, jak powinno się postępować. W chwili obecnej Jaszua jest arcykapłanem w Niebiańskiej Świątyni. Albo był, bo według Hebrajczyków, które nam mówią, że dokonał On tego raz na zawsze, a teraz siedzi po prawej stronie Ojca, w chwale, w niebiosach. Mówi o tym rozdział 8 i mówi o tym rozdział 10. Przejdźmy do Hebrajczyków 10:11-12. Powiedziano tam: A każdy kapłan staje codziennie do wykonywania służby Bożej, wiele razy składając te same ofiary, które nigdy nie mogą zgładzić grzechów. Lecz ten, gdy złożył jedną ofiarę za grzechy na zawsze, zasiadł po prawicy Boga, oczekując odtąd, aż jego nieprzyjaciele będą położeni jako podnóżek pod jego stopy.
Panie i panowie, według Tory On już nie wykonuje żadnych obowiązków kapłańskich. Uczynił to raz na zawsze. Bo to był Dzień Odkupienia. Jego dzieło jest wieczne. Teraz siedzi po prawicy Ojca, czekając, by stać się królem na ziemi. Jak na razie. Mam dużo innych wersetów, ale nie mamy na to czasu. Ale chciałbym, abyście przeczytali 4 Mojżeszową 16:1-40. Zakończę udowadnianie mej myśli o autorytecie kapłaństwa synów Aarona 4 Mojżeszową 17. Przejdźmy więc do 4 Mojżeszowej 17. Wersety 1 do 12. 4 Mojżeszowa 17:1-12. Lud Izraela rzuca wyzwanie Aaronowi, jego synom i Mojżeszowi. Więc Pan w zasadzie załatwia tę sprawę wybierając laskę – laskę autorytetu. Potem Jahwe powiedział do Mojżesza: Mów do synów Izraela i weź od każdego z nich po lasce według domów ich ojców, od wszystkich ich naczelników według domów ich ojców dwanaście lasek, a imię każdego napisz na jego lasce. A imię Aarona napiszesz na lasce Lewiego, gdyż jedna laska będzie dla każdego naczelnika z domu ich ojców. I położysz je w Namiocie Zgromadzenia przed Świadectwem.
Innymi słowy, Bóg wybierze, kto ma wykonywać obowiązki kapłańskie. Pamiętajcie, to historia Koracha. Korach jest z synów Lewiego, ale nie jest on synem Aarona. Korach chciał przekroczyć uprawnienia i wykonywać robotę Aarona oraz jego synów, ale umarł z tego powodu. Potem ludzie zakwestionowali autorytet Aarona i jego synów, więc Pan powiedział, że rozwiążemy tę sprawę raz na zawsze. Dlatego wchodzi on do Miejsca Świętego i Najświętszego, bo to Bóg podejmie tę decyzję, nie ludzie. Idźmy dalej. I położysz je w Namiocie Zgromadzenia przed Świadectwem, gdzie się z wami spotykam. I stanie się tak, że laska tego, kogo wybiorę
– kto go wybierze? – Bóg – [jego laska] zakwitnie. I uśmierzę przed sobą szemrania synów Izraela, jakie kierują przeciwko wam.
Jeśli więc mówisz przeciwko synom Aarona, Świątyni, kapłaństwu, ołtarzowi, ofiarom, to stawiasz się Bogu i przekraczasz uprawnienia. Po prostu. I gorzej, jeśli mówisz, że głosimy teraz porządek Melchizedeka, to totalnie rzucamy wyzwanie Panu i działamy w obszarze, który w ogóle do nas nie należy. Gdyż Bóg wyraźnie dał im to jako dar, w przymierzu soli. Uświęcił ich, kołysał nimi (ofiara), namaścił ich a następnie przyjął ofiarę krwi na ołtarzu, ratyfikując to przymierze, które jest wieczne – dopóki król żyje. Kontynuujmy.
Werset 6 – Gdy Mojżesz przekazał to synom Izraela, wszyscy ich naczelnicy oddali mu swoje laski, po jednej lasce od każdego naczelnika z domu swego ojca, razem dwanaście lasek. Wśród ich lasek była też laska Aarona. Potem Mojżesz złożył te laski przed Jahwe w Namiocie Świadectwa. Nazajutrz, gdy Mojżesz przyszedł do Namiotu Świadectwa, oto laska Aarona, z domu Lewiego, zakwitła, wypuściła pączki, wydała kwiat i dojrzałe migdały. Wtedy Mojżesz wyniósł wszystkie laski sprzed Jahwe do wszystkich synów Izraela; a gdy je ujrzeli, każdy z nich wziął swoją laskę. I Jahwe powiedział do Mojżesza: Połóż laskę Aarona z powrotem przed Świadectwem, aby była zachowana na znak dla buntowników.
Widzicie, Biblia tu to potwierdza. Jeśli mówimy, że synowie Aarona nie są już oficjalnym kapłaństwem, to nas, według Tory, Bóg nazywa nas synami buntowników. A położysz kres ich szemraniu przeciwko mnie, aby nie pomarli. I Mojżesz tak uczynił; jak Jahwe mu rozkazał, tak uczynił. I synowie Izraela powiedzieli do Mojżesza: Oto umieramy, giniemy, wszyscy giniemy; Każdy, kto zbliża się do przybytku Jahwe, umrze. Czy mamy doszczętnie zginąć?
I dlatego Bóg później mówi, kapłani będą odpowiedzialni za wszystko związane ze świętymi rzeczami. Oni poniosą za to odpowiedzialność. Czyli Pan wyświadczył nam wielką przysługę, jeśli jesteś Izraelitą. On cię tak umiłował, bo wiedział, że nasza natura zbuntuje się przeciwko każdemu Jego autorytetowi, że zrobił coś takiego, gdy chodzi o święte rzeczy w kapłaństwie, że to oni ponoszą odpowiedzialność. Nie wolno ci przekraczać uprawnień ich autorytetu. A oni nie mogą uciskać cię w ich autorytecie. I jeśli oni zrobią coś złego, oni też ponoszą winę. Ty ich rozliczasz, oni ponoszą winę. Ponieważ to ja ich wybrałem, by byli odpowiedzialni, by strzegli Moich świętości.
Modlę się, aby to krótkie nauczanie było dla was budujące i dało wam więcej dowodów. Mam jeszcze dużo wersetów. Możecie czytać 4 Mojżeszową 3, 33. Przeczytajcie 1 Kronik 27:17. 1 Kronik 12:27. 1 Kronik 23:13. 1 Kronik 24:19. Możecie również przeczytać, tu mam więcej wersetów: 3 Mojż. 8, 4 Mojż. 3, 4 Mojż. 18, 4 Mojż. 8. Jest mnóstwo dowodów na udowodnienie tego. Jeśli chcecie się dowiedzieć o 24 zmianach kapłańskich, odwiedźcie 1 Kronik 24. Jest tam powiedziane, kogo Bóg wybrał na kapłanów i w jakim porządku.
Panie i panowie, mówię wam, musimy studiować Świątynię. 279 praw spośród 613 przykazań wiąże się bezpośrednio ze Świątynią. Musimy powrócić do Świątyni. Studiować ją, uczyć się o jej legalności. Czytałem wam prawne teksty ze starożytnego świata, potwierdzające ten punkt. Biblia napisana jest pięknym, konkretnym językiem. I kiedy nauczymy się tego języka, zrozumiemy jurysdykcję, prawo, ustawy, edykty oraz instrukcje. Nasz Pan był w tym bardzo wyraźny. Przykłady za przykładami pokazują nam, co się stanie, gdy przekroczymy uprawnienia świętości. Nie stańmy się jak nasi ojcowie, którzy przekraczali swe uprawnienia w świętości. Zostaliśmy powołani do tej ewangelii, dobrej nowiny, by przynosić owoc, a nie sabotować Boże Królestwo lub przekraczać uprawnienia w świętości. Nasz król dał nam te święte rzeczy, byśmy je strzegli.
Niech wam błogosławi Pan i was strzeże.
Bardzo dziękuję.
Wejdźcie na moją stronę wisdomintorah.com i razem studiujmy Świątynię.
Amen.
tłumaczenie – Bogusław Kluz
Pobierz to nauczanie jako pdf – Kapłaństwo-melchizedekowe-na-ziemi?-Nigdy!.pdf
Mówią, ale nie czynią
Ostatnie kilka słów Mateusza 23:3 przedstawia szczególnie interesujący problem:
… ale według ich reform (takanot) i ich precedensów (ma’asim) nie postępujcie, ponieważ mówią, ale tak nie postępują (Hebrajski Mateusz 23:3)
Co miał na myśli Jaszua, kiedy powiedział „nie czynią”? Czego oni nie czynią? Kiedy po raz pierwszy przeczytałem to po hebrajsku, brzmiało to tak, jakby na końcu wersetu czegoś brakowało. Jednocześnie coś w tym wydawało mi się znajome, ale nie byłem pewien, co to było. Przez kilka następnych tygodni rozmyślałam nad tymi słowami „ponieważ mówią, ale nie czynią”. Czegoś tu brakowało, ale czego? Odpowiedź przyszła do mnie w zupełnie nieoczekiwany sposób. Jako karaim często spotykam się z ludźmi, którzy nie mają pojęcia, czym jest judaizm karaimski. Jednym z najczęstszych nieporozumień jest to, że karaimi wierzą tylko w Torę, pięć ksiąg Mojżesza i oddają cześć na górze Garizim. Zawsze wyjaśniam ludziom, że to Samarytanie są na górze Garizim, nie karaimi. Karaimi wierzą w całą Biblię Hebrajską od Genesis do Malachiasza, a właściwie w hebrajskim układzie ksiąg, od Genesis do Kronik (ponieważ w hebrajskim porządku księga Malachiasza jest pośrodku Biblii). Karaici również uznają Jerozolimę za miejsce, w którym Jahwe zdecydował się umieścić swoje imię na zawsze (2 Królewska 21:7). Natomiast Samarytanie są potomkami babilońskich pogan, którzy zostali przymusowo osiedleni w północnej części Izraela przez królów asyryjskich, którzy czczą na „wyżynach” na górze Garizim1.
Historia Samarytan jest opowiedziana w 2 Księdze Królewskiej 17. Kiedy ci babilońscy poganie osiedlili się w Samarii, zostali dotknięci serią ataków lwów. Poprosili króla Asyrii, aby wysłał im kapłana z wygnanych Izraelitów, aby złożył hołd miejscowemu bogu. Ten kapłan był oczywiście jednym z tych złych kapłanów, którzy służyli na wyżynach, co było jednym z największych grzechów plemion północnych od czasów Jeroboama (2 Królewska 17:21-23). Ale ten kapłan przynajmniej przyniósł ze sobą kopię Tory i zaczął nauczać Samarytan o Jahwe. W końcu Samarytanie oddawali cześć Jahwe, jednocześnie oddając cześć swoim obcym bogom swoich przodków (2 Królewska 17:28-32).
Pewnego dnia otrzymałem kolejny e-mail od osoby, która myliła karaimów z Samarytanami; Dostaję kilka takich co tydzień. Kiedy usiadłem, aby odpowiedzieć na ten e-mail, zdecydowałem się odświeżyć pamięć, ponownie czytając 2 Księgi Królewskie 17. Kiedy czytałem biblijną relację o Samarytanach, natknąłem się na werset, który był trudny do zrozumienia. Ten werset z Tanachu był streszczeniem Samarytan:
1. Aż do tego dnia postępują według swoich dawnych zwyczajów,
2. nie boją się Jahwe i nie czynią,
3. według swoich ustaw i swoich nakazów,
4. prawa i przykazania, które Jahwe nakazał synom Jakuba. (2 Królewska 17:34)
To jest dosłowne tłumaczenie wersetu, tak jak jawi się ono w języku hebrajskim i najwyraźniej nie ma sensu. Brzmi to tak, jakby Księga Królów krytykowała Samarytan za to, że nie postępowali „zgodnie z ich ustawami i ich nakazami”, podczas gdy na początku tego samego wersetu krytykuje ich za postępowanie zgodne z ich dawnymi sposobami postępowania. O co tu chodzi?
Wszystkie standardowe tłumaczenia po prostu prześlizgują się z tym problemem, po prostu parafrazując werset2. Ale jeśli będziemy trzymać się tego, co mówi hebrajski tekst, otrzymujemy to dziwne wyrażenie „nie czynią”, które wydaje się nie pasować do tego wersetu. Kiedy to czytałem, wiedziałem, że składnia hebrajska, czyli sposób, w jaki budowane są zdania, jest zupełnie inna niż składnia polska. Czasami trzeba przeczytać hebrajski werset na głos kilka razy, aby wyłapać znaczenie. Uczyniwszy to, hebrajski nabrał doskonałego sensu, ale musiał zostać przetłumaczony na polski poprzez uporządkowanie czterech podpunktów wersetu w następujący sposób3:
1. Aż do tego dnia postępują według swoich dawnych zwyczajów,
3. według swoich ustaw i swoich nakazów,
2. nie boją się Jahwe i nie czynią,
4. prawa i przykazania, które Jahwe nakazał synom Jakuba. (2 Królewska 17:34)
Sposób, w jaki werset jest ułożony w języku hebrajskim, kładzie nacisk na Samarytan, którzy postępują „zgodnie ze swoimi ustawami i swoimi nakazami”, ale „nie czynią” według Tory. Kiedy w końcu zrozumiałem ten werset, dotarło do mnie, że jest to rozwiązanie do Mateusza 23:3. Oba wersety zawierały pozornie niewytłumaczalne sformułowanie „nie czynią”, które wydawało się nie pasować. Ale pasowało, gdy 2 Król. 17:34 zrozumiało się według prawidłowej składni hebrajskiej. Jaszua powtarzał unikalny styl z 2 Królewskiej 17:34, kiedy powiedział o faryzeuszach, „ale zgodnie z ich reformami (takanot) i ich precedensami (ma’asim) nie czyńcie, ponieważ mówią, ale nie czynią” (Hebrajski Mateusz 23:3). 2 Księga Królewska 17:34 podaje bardzo podobną rzecz o Samarytanach, którzy przestrzegają „swoich ustaw i swoich nakazów”, ale „nie czynią” Tory. Jaszua mówił, że faryzeusze, podobnie jak dawni Samarytanie, mają swoje własne ustawy i nakazy, którymi się kierują, podczas gdy w tym samym czasie mówią o Torze, ale Tory nie wykonują. Aby to podkreślić, zapożyczył unikalne zdanie z 2 Królewskiej 17:34, mówiące o grzechach Samarytan, i zastosował je do faryzeuszy.
tłumaczył – Bogusław Kluz
Rozważanie to oparte jest o książkę pt. „Hebrajski Jaszua kontra grecki Jezus”, napisaną przez Nehemia Gordona.
1Tak jak Asyryjczycy wygnali Dziesięć Północnych Plemion do obcych krajów, to oni również sprowadzili cudzoziemców i osiedlili ich w Izraelu. Pomysł polegał na tym, że grupa ludzi w obcym środowisku bez żadnych powiązań z ziemią była bardziej lojalna wobec rządu królewskiego niż tubylcy, którzy mieli głębokie korzenie i historię niepodległości na swoich ziemiach.
2Większość tłumaczeń robi to, omijając słówko ‘swoich’, które pojawia się dwa razy w hebrajskim w pkt.3. W języku polskim jedynie Nowa Biblia Gdańska oddaje to prawidłowo (przyp. tłumacza).
3Nie jest to rzadki problem z tłumaczeniem biblijnego języka hebrajskiego. Na przykład Księga Wyjścia 12:15 dosłownie mówi:
1. Przez siedem dni będziesz jadł przaśny chleb,
2. ale (przed) pierwszego dnia całkowicie usuniecie kwas z waszych domów,
3. gdyż każdy, kto je kwas, ta dusza zostanie wycięta z Izraela,
4. od pierwszego do siódmego dnia.
Oczywiście ten werset musi być przetłumaczony na polski z podpunktami uporządkowanymi następująco 1, 2, 4, 3. Wszystkie standardowe tłumaczenia robią to bez pozostawiania śladu ekscentryczności składni hebrajskiej (struktury zdań). Przykładem tego samego zjawiska w Nowym Testamencie jest Objawienie 20:4-5, gdzie wyrażenie „To jest pierwsze zmartwychwstanie” należy do końca wersetu 4, a nie końca wersetu 5; jest to przykład hebrajskiej składni zachowanej w greckim tekście Apokalipsy. Niemal komicznym przykładem z Tory jest Księga Rodzaju 14:12, która dosłownie brzmi: „I zabrali Lota i jego majątek, syna brata Abrama”, co oczywiście oznacza: „I zabrali Lota, syna brata Abrama, i jego majątek.”
Pobierz to nauczanie w pliku pdf –
Fotel Mojżesza
Uzbrojony w tę nową wiedzę (patrz poprzednie odcinki) w końcu otworzyłem Ewangelię Mateusza 23:2-3 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa, aby zobaczyć, co tam jest powiedziane. Jak już wspomniano, tłumaczenie z greckiego jest następujące (UBG):
Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i przestrzegajcie wszystkiego, co [oni] nakazują wam przestrzegać, ale według ich uczynków nie postępujcie. Mówią bowiem, ale nie czynią.
Kiedy jednak zajrzałem do hebrajskiego tekstu Mateusza, znalazłem tam coś zupełnie innego:
לאמור על מושב משה ישבו סופרים ופרושים
וכל אשר יאמרו לכם שמרו ועשו אבל כמעשיהם לא תעשו כי הם יאמרו אבל לא יעשו
(2) Al ki-se Mo-she yesh-vu ha-pi-ru-shim ve-ha-cha-cha-mim. (3) Ve-a-ta, kol a-sher yo-mar la-chem shim-ru va-asu u-ve-ta-ka-no-te-hem u-ma-a-se-hem al ta-a-su she-hem om-rim ve-hem e-nam o-sim.
Tak brzmiałoby tłumaczenie na język polski:
(2) Faryzeusze i mędrcy siedzą na krześle Mojżesza. (3) Dlatego wszystko, co on wam mówi, pilnie wykonujcie, ale według ich ulepszeń/reform (takanot) i ich precedensów (ma’asim) nie postępujcie, ponieważ oni mówią, ale nie wykonują.
W Hebrajskim Mateuszu Jaszua mówi swoim uczniom, by nie byli posłuszni faryzeuszom. Jeśli twierdzą, że mają autorytet, bo siedzą na Krześle Mojżesza, to pilnie wykonujcie to, co mówi Mojżesz!
Aby zrozumieć, co się stało, musimy porównać hebrajski z greckim. W języku greckim uczniom nakazano słuchać „wszystkiego, co oni [faryzeusze] mówią”, ale w języku hebrajskim Jaszua powiedział swoim uczniom, aby byli posłuszni „wszystkiemu, co on [Mojżesz] mówi”. Są to zasadniczo dwa różne przesłania. W języku hebrajskim jest to różnica tylko jednej litery! Po hebrajsku „on mówi” to jomar, podczas gdy „oni mówią” to jomru. Jedyna różnica między nimi w tekście hebrajskim polega na wstawieniu dodatkowego waw w jomru „oni mówią”. To, że jest to podstawą dla zupełnie innego przekazu, jest niesamowite, ponieważ waw to jedna z najmniejszych liter alfabetu hebrajskiego, tak naprawdę to tylko jedno pociągnięcie kreseczki! Dodanie tej małej litery zmienia przesłanie Jaszua z przykazania posłuszeństwa Mojżeszowi („wszystkiego, co on mówi”) na przykazanie, aby być posłusznym faryzeuszom („wszystkiego, co oni mówią”). Natomiast w języku greckim różnica między „on mówi” (eipei) a „oni mówią” (eiposin) jest znacznie większa. Sugeruje to, że grecki tłumacz błędnie odczytał tekst hebrajski jako zawierający to dodatkowe waw. Może ten grecki tłumacz nawet nie rozumiał, kim byli lub o co chodziło faryzeuszom!
Po pouczeniu swoich uczniów, aby wykonywali to, co mówi Mojżesz, Jaszua mówi dalej, że nie wolno im postępować według takanot i ma’asim faryzeuszy. Te dwa hebrajskie słowa, takanot i ma’asim, mają ogromne znaczenia, gdy mowa o faryzeuszach. Ze słowem takanot już się spotkaliśmy, kiedy omawialiśmy „pięć niegodziwości” rabinów. W żargonie faryzeuszy takanot oznacza „ustawy, reformy”, a dokładniej „reformy, które zmieniają prawo biblijne”. Sami rabini rozróżniają prawo biblijne i własne wymyślone przez siebie prawa, które nazywają takanot, „reformami”. Słownik Jastrowa1, standardowy leksykon języka hebrajskiego istniejącego po spisaniu Tanachu, podaje następujący przykład użycia słowa takanot:
Czy nazywasz je halakhoth (decyzje prawne)? To są reformy [takanot] (zmiany prawa biblijnego)2.
Jeśli tekst Mateusza Szem-Towa jest poprawny, to Jaszua ostrzegał swoich uczniów, aby nie szli za takanot lub stworzonymi przez człowieka prawami rabinów. Oczywiście jest to zgodne z tym, czego Jaszua nauczał swoich uczniów w Ewangelii Mateusza 15:3 i dalej: „Czemu i wy postępujecie wbrew przykazaniu Bożemu dla waszej tradycji? … tak unieważniliście przykazanie Boże przez waszą tradycję”. [UBG]. Podobnie jak karaimscy mędrcy w średniowieczu, Jaszua oskarżał faryzeuszy o przedkładanie ich własnych wymyślonych praw ponad prawo Tory. Co ciekawe, w Hebrajskim Mateuszu 15:3 słowo przetłumaczone jako „tradycja” to także takanot, „reformy, które zmieniają prawo biblijne”! Tak więc w Hebrajskim Mateuszu jest spójny wątek przez całą księgę. Jaszua wypowiadał się przeciwko takanot, faryzejskim reformom, które zmieniały prawo biblijne.
W greckim Mateuszu 15:8-9 Jaszua oskarża faryzeuszy o „uczenie nauk, które są przykazaniami ludzkimi”, rzekomo cytując z Izajasza 29:13. Jednakże nie jest to dokładnie to, co mówi Izajasz. W rzeczywistości Izajasz mówi o „wyuczonych przykazaniach ludzkich”. Niewiarygodne jest to, że Hebrajski Mateusz ma dokładny cytat z Izajasza, słowo w słowo.
Grecki Mateusz 15:9 „nauki, które są przykazaniami ludzkimi”.
Hebrajski Mateusz 15:9 „wyuczone nakazy ludzi”.
Hebrajski Izajasz 29:13 „wyuczone nakazy ludzi”.
Jest to dość znaczące, ponieważ gdyby Szem-Tow Ibn Szaprut tłumaczył z greki i przyłapał Nowy Testament na błędnym cytowaniu Izajasza, chciałby jak najdokładniej zachować to błędne cytowanie, aby móc go użyć jako amunicji w swoich debatach z katolikami. I jeśli Hebrajski Mateusz Szem-Towa jest naprawdę tłumaczeniem z greki, to dlaczego jego cytaty z Tanachu odpowiadają oryginalnemu hebrajskiemu, słowo w słowo, skoro greckie cytaty są w najlepszym przypadku parafrazami?
Kiedy zobaczyłem dokładny cytat z Izajasza 29:13, byłem zaintrygowany; mędrcy karaimscy również zarzucali faryzeuszom przestrzeganie „wyuczonych przykazań ludzkich” i, jak wspomniałem wcześniej, zwrot ten wielokrotnie pojawia się w średniowiecznych pismach karaimskich.
Inną rzeczą, o której mówi się, że Jaszua ostrzegał swoich uczniów w Hebrajskim Mateuszu, jest ma’asim faryzeuszy. Według Słownika Jastrowa3 ma’asim to „precedensy”, a ściślej mówiąc, akty lub czyny, które służą jako precedensy. Pojęcie ma’asim jest unikalne dla judaizmu faryzejskiego. Nic dziwnego, że grecki tłumacz Mateusza nie miał pojęcia, do czego on się odnosi, więc przetłumaczył je dosłownie jako erga „dzieła lub uczynki”. Jednak Jaszua mówił o ma’asim faryzeuszy, a jest to coś bardzo specyficznego. Kiedy faryzeusz nie wie, jakie jest prawo w konkretnej sytuacji, szuka precedensu u jednego ze swoich nauczycieli. Faryzeusze tłumaczą, że jeśli jeden z ich nauczycieli dokonał określonego czynu, to musi być to zgodne Prawem Ustnym. Nazywa się to ma’aseh lub w liczbie mnogiej ma’asim „precedensami”. Ta koncepcja jest kanonizowana w talmudycznej regule ma’aseh raw „precedens jest nauczycielem” (Talmud Babiloński, Szabat 21a). Talmud cytuje liczne ma’asim, z których wywodzą się niektóre praktyczne prawa. Na przykład rabini mają zasadę, że dozwolone jest używanie rampy zbudowanej w szabat przez poganina, jeśli nie została zbudowana specjalnie dla Żyda. To dziwne orzeczenie rabiniczne wywodzi się z następującego precedensu:
Ma’aseh, w którym Rabban Gamaliel i starsi podróżowali statkiem, kiedy to jakiś poganin zrobił rampę do schodzenia, a Rabban Gamaliel i starsi zeszli po niej. (Talmud Babiloński, Szabat 122a)
Rabini założyli, że Rabban Gamaliel i starsi nie mogli zgrzeszyć i dlatego fakt, że użyli rampy zbudowanej w szabat, dowodzi, że jest to dopuszczalny czyn. Uczenie się precedensów z działań rabinów jest standardową metodą stosowaną przez rabinów do wprowadzania praw religijnych. Nie ma potrzeby dowodu biblijnego, gdyż precedens rabiniczny jest znacznie lepszy4.
Według Hebrajskiego Mateusza Jaszua ostrzega swoich uczniów, aby nie patrzyli na ma’asim, na precedensy rabinów, jako wzorce właściwego zachowania. Nie mają też przestrzegać takanot, praw wymyślonych przez rabinów. Zamiast tego mają słuchać tego, co mówi Mojżesz, ponieważ w końcu rabiniczne roszczenie do autorytetu pochodzi z tego, że zasiadają na fotelu Mojżesza5. Przypomina to naukę o monecie z wizerunkiem Cezara (Mateusz 22:20-21). Jeśli jest to moneta Cezara, daj ją Cezarowi6. Jeśli to fotel Mojżesza, rób to, co mówi Mojżesz.
tłumaczył – Bogusław Kluz
Rozważanie to oparte jest o książkę pt. „Hebrajski Jaszua kontra grecki Jezus”, napisaną przez Nehemia Gordona.
1Słownik Jastrowa jest w szczególności słownikiem hebrajskiego i aramejskiego, używanych we wczesnych tekstach rabinicznych, które z grubsza odpowiadają językowi hebrajskiemu używanemu w I wieku n.e. w Judei i Galilei.
2Jastrow, str. 1693, pozycja Takanach, cytat za Talmudem Babilońskim, Baba Metsia 112b.
3Jastrow, str. 820.
4Alternatywne wyjaśnienie ma’asim „uczynków”, które po raz pierwszy zasugerował mi Avi Ben Mordechai, opiera się na użyciu tego słowa w dokumencie 4QMMT ze zwojów znad Morza Martwego. W 4QMMT (4Q398 14-17 ii:3), wyrażenie ma’asei hatorah „uczynki prawa” odnosi się do stosowania Tory w interpretacji autorów tego dokumentu prawnego, który czasami znacznie różni się od tego, co faktycznie mówi Tora. Opierając się na tym wyjaśnieniu, Jaszua instruował swoich uczniów, aby przestrzegali Tory, ale ostrzegał ich, aby nie akceptowali faryzejskich interpretacji Tory. Chociaż to wyjaśnienie jest intrygujące, ma dwa ograniczenia. Pierwsze, Mateusz 23:3 mówi o ma’asehem „o ich dziełach”, to znaczy o uczynkach faryzeuszy, a nie o ma’asei hatorah „o uczynkach prawa”, co jest rzeczywistym wyrażeniem, jakie pojawia się w 4QMMT. Drugie, wyrażenie „uczynki prawa” w sensie zastosowania Tory w interpretacji faryzeuszy (lub kogokolwiek innego) nie pojawia się nigdzie w obszernej wczesnej literaturze faryzejskiej zachowanej w Misznie, Talmudzie i Midraszu. Z drugiej strony, większość tej literatury faryzejskiej nie została spisana przed III wiekiem n.e., podczas gdy 4QMMT dowodzi, że to wyrażenie było używane w języku hebrajskim I wieku n.e., przynajmniej przez tego, kto napisał 4QMMT. Ta sugestia pozostaje możliwa.
5Należy zwrócić uwagę na Rossa K. Nicholsa, który, o ile wiem, był pierwszym uczonym, który zwrócił uwagę na wariant czytania jomar „on mówi” w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa 23:3. Nichols pisze w artykule opublikowanym na http://www.ancientpaths.org/, że dokonał tego odkrycia w 1995 roku. Jednak Nichols nie wspomina o dodatkowym tekście „i ich takanot”, związku tego dodatkowego tekstu z Hebrajskim Mateuszem 15, ani o znaczeniu ma’asim w kontekście faryzejskim. Oczywiście Nichols nie mówi nic o powiązaniach z Karaimami.
6„A on ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? Odpowiedzieli mu: Cesarza. Wtedy powiedział im: Oddajcie więc cesarzowi to, co należy do cesarza, a Bogu to, co należy do Boga.” (Mateusz 22:20-21 [UBG]). Zarówno w Hebrajskim, jak i Greckim Mateuszu jest napisane, aby „oddać” Cezarowi to, co należy do Cezara! Jeśli to moneta Cezara, to mu ją oddaj.
Pobierz ten artykuł w pliku pdf – Fotel_Mojżesza.pdf
Przymierze Krwi – cz. 4
Szalom. Jestem Eddie Chumney z Hebraic Heritage Ministries. Witam w programie Hebraic Heritage Ministries Yeshiva Discipleship Program. W tym nauczaniu, jakim będziemy się z tobą dzielić, przedmiotem będzie Przymierze Krwi.
Teraz zamierzamy spojrzeć na historię Kaina i Abla, gdzie mamy powiedziane, że Kain i Abel złożyli ofiarę Panu. Słowo ofiara w języku hebrajskim to mincha. I jeśli zbadalibyście temat hebrajskiego słowo mincha, to jest to dar, jaki dajesz innej osobie. A kiedy dajesz innej osobie dar, to powinieneś dać coś, co jest cenne. Powinieneś dać to także z serca. Zatem mincha reprezentuje najlepszy dar, jaki możesz dać ze swego serca innej osobie.
Gdy to już ustaliliśmy, spojrzymy teraz na minchę (ofiarę) Kaina i Abla. Oprócz postawy serca, w jakim Kain i Abel złożyli swe dary, spojrzymy na głębsze duchowe znaczenie tego, co dali, ponieważ ofiara Kaina pochodziła z przeklętej ziemi. I tak się stało, że dał tę ofiarę bez nastawienia, by dać z siebie, ze swojego serca wszystko, co najlepsze.
W Genesis rozdział 3 werset 17 widzimy, że ziemia, od grzechu Adama i Ewy, została przeklęta przez Boga Izraela. Do Adama zaś powiedział… przeklęta jest ziemia z twego powodu. Następnie w Genesis rozdział 4 werset 3 jest napisane:
Z biegiem czasu zdarzyło się, że Kain przyniósł Jahwe ofiarę (mincha) z plonów ziemi.
Czytamy dalej z Genesis rozdział 4 werset 4:
Także Abel przyniósł z pierworodnych swej trzody i z ich tłuszczu. A Jahwe wejrzał na Abla i jego ofiarę (innymi słowy, przyjął ją).
Czyli Abel złożył ofiara krwi. I składając tę ofiarę z krwi, miał postawę serca, by dać najlepsze ze swojego serca. Dlatego Bóg Izraela przyjął minchę Abla. Ale minchę Kaina odrzucił. Genesis rozdział 4 werset 5:
Lecz na Kaina i jego ofiarę nie wejrzał.
Ta ofiara to numer Stronga 04503 i w Hebrajskim Słowniku Stronga jest tam hebrajskie słowo mincha. Widzimy, że mincha jest darem lub prezentem. Oczywiście w rozumieniu, że pochodzi z serca, jak również w rozumieniu, że ma być najlepsza. Czyli gdy chodzi o Kaina i jego minchę Bóg Izraela jej nie przyjął. W rezultacie Kain bardzo się rozgniewał. Kain rozgniewał się bardzo i spochmurniała jego twarz.
Teraz podamy wam przykład tego, jak mincha reprezentuje najlepszy dar twojego serca. Zobaczymy jak Jakub, którego imię zostało zmienione na Izrael, polecił swoim synom dać minchę Józefowi w Egipcie. W Księdze Rodzaju rozdział 43 werset 11 i 15 jest napisane:
Wtedy Izrael, ich ojciec, powiedział do nich: Jeśli tak musi być, zróbcie w ten sposób: weźcie z najlepszych owoców ziemi w wasze naczynia i zanieście je temu człowiekowi (Józefowi) w darze (hebr. mincha)… Mężczyźni wzięli więc ten dar (mincha) …pojechali do Egiptu i stanęli przed Józefem.
Czyli nie dość, że Kain przyniósł ofiarę z ziemi, która była przeklęta, to zrobił to z niechęcią w swoim sercu. I kiedy Bóg Izraela odrzucił jego ofiarę Kaina, wywołana w nim złość wobec Boga sprawiła, że zamordował swojego brata. W Genesis rozdział 4 wersety od 6 do 8 tak jest napisane:
Wtedy Jahwe zapytał Kaina: Dlaczego się rozgniewałeś? (po hebrajsku jest powiedziane: dlaczego jesteś wściekły?) Jeśli będziesz dobrze czynił (jeśli będziesz czynił, co jest dobre i właściwe), czy nie zostaniesz wywyższony? A jeśli nie będziesz dobrze czynił (w swoim sercu co jest dobre i właściwe), grzech leży u drzwi. I Kain rozmawiał ze swoim bratem Ablem. A gdy byli na polu (Jaszua w swojej przypowieści o pszenicy i kąkolu pole definiuje jako świat), Kain powstał przeciwko swemu bratu Ablowi i zabił go.
Gdy Kain zabił swego brata Abla, to przelał on jego krew. W 4 rozdziale Księgi Rodzaju
werset 9 jest napisane:
Wtedy Jahwe zapytał Kaina: Gdzie jest twój brat Abel?
I Bóg Izraela mówi tak dalej w Księdze Rodzaju rozdział 4 werset 10:
Bóg zapytał: Cóż uczyniłeś? Głos krwi twego brata woła do mnie z ziemi.
Księga Kapłańska rozdział 17 werset 11 mówi nam, że życie ciała jest we krwi. Czyli krew ma życie. A w Genesis rozdział 4 werset 10 powiedziano nam, że krew ma głos, gdyż woła do Boga Izraela.
Tak więc morderstwo, jakie popełnił Kain na Ablu, ściąga na niego przekleństwo. Przyniósł on dar z przeklętej ziemi z niewłaściwym nastawieniem swego serca. I ponieważ to, co on przyniósł lub zasiał, to zbiera on to, co zasiał. Jego zachowanie ściąga na niego przekleństwo. Genesis rozdział 4 werset 11:
Teraz więc przeklęty będziesz na ziemi, która otworzyła swe usta, aby przyjąć krew twego brata przelaną przez twoją rękę.
Gdzie indziej w Piśmie Świętym możemy zobaczyć, że Bóg Izraela ogłosił, że przelewanie niewinnej krwi, ściągnie na ciebie przekleństwo. W Genesis rozdział 9 werset 6 jest napisane:
Kto przeleje krew człowieka, przez człowieka będzie przelana jego krew, bo na obraz Boga człowiek został stworzony.
Czyli po pierwsze możemy tu zobaczyć, że Bóg Izraela zezwala na karę śmierci. Księga Powtórzonego Prawa rozdział 19 werset 10:
Aby nie była wylana krew niewinna pośrodku twojej ziemi, którą Jahwe, twój Bóg, daje ci w dziedzictwo, aby krew na tobie nie ciążyła (otrzymasz wyrok).
Tym sposobem omówiona została historia Kaina i Abla. Z jej opisu w Piśmie Świętym widzimy jej powiązanie i skojarzenie z krwią.
Teraz przyjrzymy się Noemu i potopowi. I tak jak Adam w Ogrodzie, Noe reprezentował będzie ludzkość. Widzimy to z Genesis rozdział 6 wersety 13 i 18, jak również w Księdze Rodzaju rozdział 9 werset 9. W Księdze Rodzaju rozdział 6 werset 13 i 18 tak jest napisane:
I Bóg powiedział do Noego… wejdziesz do arki, ty i twoi synowie, i twoja żona, i żony twoich synów z tobą.
A z Genesis rozdział 9 werset 9 możemy zobaczyć, jak Noe reprezentuje ludzkość:
A ja, oto ja ustanawiam moje przymierze z wami i z waszym potomstwem po was (co ostatecznie oznacza ludzkość).
Spójrzmy teraz na niektóre określenia związane z przymierzem, jakie Bóg Izraela zamierza zawrzeć z Noem. Bóg Izraela polecił Noemu, aby przyprowadził do arki po parze z każdego nieczystego gatunku. W Genesis rozdział 6 werset 19 jest napisane:
I ze wszystkich zwierząt wszelkiego ciała po [jednej] parze wprowadzisz do arki, aby uchowały się z tobą żywe, będą to samiec i samica.
Ale z każdego czystego gatunku Noe miał przynieść po siedem. W Genesis rozdział 7 werset 2 tak jest napisane:
Z każdego zwierzęcia czystego weź sobie po siedem par, samca i samicę jego; ale ze zwierząt nieczystych – po jednej parze, samca i samicę jego.
Zatem Bóg Izraela kazał Noemu zbudować arkę, ponieważ zamierzał sprowadzić powódź na ziemię i osądzić niegodziwość ludzkości, która żyła w tym czasie. A sposób, w jaki Bóg Izraela zmierza zalać ziemię, to pozwoli on, aby deszcz padał przez 40 dni i 40 nocy. Księga Rodzaju rozdział 7 werset 4 tak mówi:
Pozostaje bowiem jeszcze siedem dni, a potem spuszczę deszcz na ziemię, na czterdzieści dni i czterdzieści nocy, i zgładzę z powierzchni ziemi wszelkie stworzenie, które uczyniłem.
Teraz więc kiedy Bóg Izraela zawiera przymierze z Noem, który reprezentuje ludzkość, Noe stanie przed próbą wierności. A ten test polega na tym, czy będzie on wierny nakazowi budowy arki. Genesis rozdział 6 wersety 13 i 14 tak mówią:
I Bóg powiedział do Noego… zbuduj sobie arkę z drewna gofer…
I widzimy, że Noe zdał egzamin, ponieważ Genesis rozdział 6 werset 22 tak mówi:
I Noe tak uczynił. Zrobił wszystko tak, jak mu Bóg rozkazał.
A w Genesis rozdział 7 werset 9 tak mamy powiedziane:
Po parze weszło do Noego do arki, samiec i samica, jak Bóg rozkazał Noemu.
Częścią tego przymierza, jakie Bóg Izraela zawiera z Noem, jest to, że Bóg Izraela instruuje Noego, iż ludzkość może jeść mięso. W Genesis rozdział 9 werset 3 jest napisane:
Wszystko, co się porusza i żyje, będzie dla was pokarmem, podobnie jak rośliny zielone, daję wam to wszystko.
Oczywiście mięso, jakie ludzkość może jeść, ma być biblijnie zdefiniowane jako czyste. Potem Bóg Izraela ogłosił karę śmierci za przelanie niewinnej krwi. W Genesis rozdział 9 werset 6 jest napisane:
Kto przeleje krew człowieka, przez człowieka będzie przelana jego krew, bo na obraz Boga człowiek został stworzony.
Częścią warunków tego przymierza, jakie Bóg Izraela zawiera, jest błogosławieństwo dla Noego. Jest ono następujące – po potopie Noe, jego rodzina i wszelkie ciało otrzymują błogosławieństwo rozmnażania się. Księga Rodzaju rozdział 8 wersety 15 do 17 tak mówią:
I Bóg powiedział do Noego: Wyjdź z arki… wyprowadź ze sobą wszystkie zwierzęta, które są z tobą, z wszelkiego ciała… i niech się rozrodzą na ziemi, niech będą płodne i niech się rozmnażają na ziemi.
Następnie w rozdziale 9 Księgi Rodzaju werset 1:
I Bóg błogosławił Noego i jego synów, i powiedział im: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, i napełniajcie ziemię.
A po potopie na ziemi, kiedy padało przez 40 dni i 40 nocy, Noe wyszedł z arki i zbudował ołtarz Bogu Izraela w tym celu, by ofiarować Mu ofiarę krwi. W Księdze Rodzaju rozdział 8 werset 20 jest napisane:
Potem Noe zbudował ołtarz dla Jahwe i wziął z każdego czystego zwierzęcia i z każdego czystego ptactwa, i złożył całopalenia na tym ołtarzu.
W tym przymierzu Bóg Izraela składa przysięgę, że usunie przekleństwo ziemi. Księga Rodzaju rozdział 8 werset 21 tak mówi:
I Jahwe poczuł miłą woń, i Jahwe powiedział w swoim sercu: Nie będę więcej przeklinał ziemi z powodu człowieka…
Bóg Izraela dał też przysięgę, że nie zaleje całego świata i nie osądzi go ponownie w ten sposób. Księga Rodzaju rozdział 9 werset 11 tak jest napisane:
Ustanowię moje przymierze z wami. Nie będzie już więcej zgładzone wszelkie ciało wodami potopu ani nie będzie już więcej potopu, który miałby zniszczyć ziemię.
Znakiem przymierza, przysięgi oraz obietnicy Boga Izraela, że już nigdy nie sprowadzi powodzi na całą ziemię, aby w ten sposób osądzić ludzkość, tym pamiątkowym znakiem tej przysięgi jest tęcza na niebie. W 9 rozdziale Księgi Rodzaju wersety 12 i 13 tak jest napisane:
I Bóg powiedział… kładę na obłoku mój łuk, który będzie na znak przymierza między mną a ziemią.
To było przymierze, jakie Bóg Izraela zawarł z Noem, który reprezentował całą ludzkość.
Teraz zajmiemy się przymierzem krwi, jakie Jaszua zawarł z Abrahamem. Zobaczmy więc, że to Jaszua zawarł przymierze krwi z Abrahamem. W Galacjan rozdział 3 werset 16 mamy napisane:
Otóż Abrahamowi i jego potomkowi zostały dane obietnice. Nie mówi: I jego potomkom, jak o wielu, ale jak o jednym: I twemu potomkowi, którym jest Mesjasz.
Paweł wyjaśnia dalej w Liście do Galacjan rozdział 3 werset 29:
A jeśli należycie do Mesjasza (jeśli wierzysz, że Jaszua jest Mesjaszem; jeśli jesteś w związku przymierza z Jaszuą, a jesteś, jeśli ukorzyłeś się za swoje grzechy i przyjąłeś to, że Jaszua przelał krew na przebaczenie grzechów, poprzez wyznanie, że on jest Mesjaszem i czynisz go zbawicielem oraz Panem swojego życia), to jesteście potomstwem Abrahama, a zgodnie z obietnicą – dziedzicami.
Zatem w Mesjaszu, przyjmując Jaszuę jako naszego Zbawiciela i Pana, stajemy się dziedzicami obietnic przymierza, jakie Jaszua zawarł z Abrahamem. Tak więc w Galacjan rozdział 3 werset 16, kiedy Paweł wskazuje, że Abrahamowi i jego potomkowi złożone są obietnice – nie potomkom w liczbie mnogiej, ale potomkowi. A tym potomkiem jest Mesjasz, do którego się odwoływał. Księga Rodzaju rozdział 17 werset 7 mówi:
I utwierdzę moje przymierze między mną a tobą oraz twoim potomkiem po tobie przez wszystkie pokolenia jako wieczne przymierze, abym był ci Bogiem i twemu potomstwu po tobie.
Czyli Jaszua jest tym potomkiem, Jaszua jest Słowem Bożym – Jan 1:1 i Objawienie 19:13. A następnie w przypowieści o siewcy nasienie to słowo Boże. A więc Jaszua jest nasieniem, ale zawiera on przymierze z potomstwem Abrahama, którym jest jego Słowo. Jaszua jest nasieniem i zawiera przymierze z nasieniem Abrahama. Zatem te dwa nasienia, Jaszua i potomstwo Abrahama, są ze sobą w przymierzu. Więc ten, który ukazał się Abrahamowi w Genesis rozdział 17 werset 1 to
po hebrajsku El-Szadaj. W Genesis rozdział 17 werset 1 tak jest napisane:
Gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, Jahwe ukazał się Abramowi i powiedział do niego: Ja jestem Bogiem Wszechmogącym (hebr. El-Szadaj)…
Z Objawienia rozdziału 1 wersety 7 i 8 widzimy dobrze, że Jaszua jest El-Szadaj. Objawienie rozdział 1 wersety 7 i 8 mówią o Jaszua:
Oto przychodzi z obłokami i ujrzy go wszelkie oko, także ci, którzy go przebili… Ja jestem Alfa i Omega (są to pierwsza i ostatnia litera alfabetu greckiego – hebrajskie odpowiedniki to Alef i Taw – czyli Jaszua jest Alef i Taw), początek i koniec, mówi Pan, który jest i który był, i który ma przyjść (są to określenia związane z Bożym imieniem – JHWH – Jahwe, które pochodzi od hebrajskiego czasownika ‘być’; i dlatego JHWH jest czasami oddawane jako ‘być wiecznym’, ‘wiecznie istnieć’, co oznacza, jest, był i będzie; a zatem Alef-Taw jest wieczny, Alef-Taw to Jahwe), Wszechmogący (El-Szadaj).
W tym przymierzu Jaszua reprezentuje siebie i Abrahama. W rozdziale Genesis 15 werset 12 i werset 17 jest napisane:
[Gdy] słońce zachodziło, głęboki sen ogarnął Abrama i oto groza wielkiej ciemności zapadła na niego. Gdy słońce zaszło i nastała ciemność, oto [ukazał się] dymiący piec i ognista pochodnia, która przechodziła między tymi połowami [zwierząt].
Tak więc Jaszua jest reprezentowany w tym dymiącym piecu i w ognistej pochodni. A więc w tym przymierzu krwi między Jaszuą a Abrahamem, które rozciąga się także na potomków Abrahama, częścią ceremonii zawarcia przymierza krwi jest wymiana broni. To właśnie dlatego Jaszua powie Abrahamowi, że jest On tarczą Abrahama, jest On obroną Abrahama. Genesis rozdział 15 werset 1 tak mówi:
Po tych wydarzeniach słowo Jahwe doszło do Abrama w widzeniu: Nie bój się, Abramie. Ja jestem twoją tarczą i twoją niezmiernie obfitą nagrodą.
Słowo tarcza w języku hebrajskim to numer Stronga 04043 w Hebrajskim Słowniku Stronga. Jest to hebrajskie słowo magen. A hebrajskie słowo magen wywodzi się ze słowa o numerze Stronga 01598, jakim jest hebrajskie słowo ganan, które oznaczy ‘bronić’. Czyli magen to tarcza i pochodzi od hebrajskiego słowa ‘bronić’.
Kolejnym elementem ceremonii zawarcia przymierza krwi jest wymiana mocy/potęgi. I w przypadku Abrahama Jaszua będzie jego mocą i zaopatrzeniem. Genesis rozdział 17 werset 1:
Gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, Jahwe ukazał się Abramowi i powiedział do niego: Ja jestem El-Szadaj…
A El-Szadaj ma numer Stronga 7706 w Hebrajskim Słowniku Stronga i znaczy: być wszechmocnym, najpotężniejszym; po hebrajsku oznacza też z potężną piersią lub ten, który zapewnia pokarm.
Patrząc na kolejne części ceremonii przymierza krwi, zobaczymy wymianę imion. W rozdziale 17 Księgi Rodzaju werset 5 jest napisane:
Nie będziesz już się nazywał Abram, ale twoje imię będzie Abraham, bo ustanowiłem cię ojcem wielu narodów.
W hebrajskim różnica między Abramem a Abrahamem jest taka, że do Abrama dodana jest litera hej i powstaje Abraham. A hej występuje w boskim imieniu Boga Izraela – Jod-Hej-Waw-Hej. Czyli Bóg Izraela wziął hej ze swego imienia i wstawił go do imienia Abrama, czyniąc jego nowe imię Abraham. Zatem Abram nie tylko otrzymał nowe imię Abraham, ale imię jego żony Saraj zostało zmienione na imię Sara. Widzimy to z Genesis rozdziału 17 werset 15, gdzie tak jest napisane:
Potem Bóg powiedział do Abrahama: Twojej żony Saraj nie będziesz już nazywał imieniem Saraj, ale jej imię będzie Sara.
W przejściu od Saraj do Sary otrzymuje hej do swego imienia. W Boskim Imieniu Jod-Hej-Waw-Hej są tam dwa hej. Jedno hej otrzymał Abram i jego imię stało się Abraham. A drugie dano Saraj, która stała się Sarą. Widzimy więc, że Bóg Izrael dał swoje imię Abrahamowi i Sarze.
Teraz Bóg Izraela przyjmie na siebie imię Abrahama oraz imię potomków Abrahama – Izaaka i Jakuba. W wersecie 15 rozdziału 3 Księgi Wyjścia jest napisane:
I mówił jeszcze Bóg do Mojżesza: Tak powiesz synom Izraela: Jahwe, Bóg waszych ojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba, posłał mnie do was. To jest moje imię na wieki i takim ma pozostać w pamięci po wszystkie pokolenia.
Zatem dla wszystkich pokoleń Bóg Izraela, czyli Jaszua – bo to on zawiera przymierze z Abrahamem, chce być znanym przez to przymierze na zawsze i chce być znany jako Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba; jako ten, który zawarł przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. I ogłasza, że ten związek przymierza jest na zawsze.
Jeden z warunków tego przymierza krwi mówi, że Abraham będzie miał syna. W Genesis
rozdział 15 werset 4 jest napisane:
A oto dotarło do niego słowo Jahwe: Nie on będzie twoim dziedzicem (mowa o Eliezerze, zarządcy domu), lecz ten, który wyjdzie z twego wnętrza (mowa o Izaaku), będzie twoim dziedzicem.
To przymierze, Jakie Jaszua zawiera z Abrahamem, rozciąga się także na potomków Abrahama. Widzimy to w rozdziale 17 werset 9 Księgi Rodzaju:
Potem Bóg powiedział Abrahamowi: Ty zaś zachowuj moje przymierze, ty i twoje potomstwo po tobie przez wszystkie pokolenia.
W tym przymierzu błogosławieństwo, które jest częścią tego przymierza, jest takie, że potomstw Abrahama będzie tak liczne, jak gwiazdy na niebie, co oznacza, że będzie ich zbyt wiele, by ludzie mogli ich zliczyć. W Księdze Rodzaju rozdział 15 werset 5 jest napisane:
Potem wyprowadził go na dwór i powiedział: Spójrz teraz na niebo i policz gwiazdy, jeśli będziesz mógł je policzyć; i powiedział mu: Takie będzie twoje potomstwo.
Abraham uwierzył w te obietnice Boga Izraela i w Genesis rozdział 15 werset 6 powiedziano nam, że Abraham stał się sprawiedliwy w oczach Boga Izraela za to, że uwierzył w Jego obietnice. A uwierzył w Jego obietnice poprzez zaufanie, przez wiarę. Księga Rodzaju rozdział 15 werset 6:
I uwierzył Jahwe (lub zaufał Jahwe, miał wiarę w Jahwe), i poczytano mu to za sprawiedliwość (właściwą postawę wobec Boga Izraela).
W tym momencie postawa Abrahama względem Jaszua nie była oparta na jego uczynkach, lecz opierała się na jego wierze i ufności w obietnice, dzięki krwi relacji przymierza. Po ustanowieniu relacji przymierza krwi i po stwierdzeniu, że Abraham jest sprawiedliwy, bo zaufał lub uwierzył obietnicom, jakie złożył mu Jaszua, odpowiedział na tę relację przymierza poprzez przestrzeganie przykazań Jaszuy lub posłuszeństwo jego Torze. Możemy to zobaczyć z Księgi Rodzaju rozdział 26 werset 5, gdzie tak jest napisane:
Dlatego że Abraham posłuchał mego głosu i strzegł mego nakazu, moich przykazań, moich ustaw i moich praw (Tory).
Dodatkowo do obietnicy, że będzie miał syna, Abraham ma obiecaną także ziemię. W 15 rozdziale Księgi Rodzaju werset 18 jest napisane:
W tym właśnie dniu Jahwe zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Twemu potomstwu dam tę ziemię, od rzeki Egiptu aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat.
Abraham miał obiecane nie tylko syna i ziemię, ale obiecano mu także przyszłe odkupienie jego dzieci, gdy w pewnym momencie znajdą się w niewoli. Ta obietnica jest złożona w Księdze Rodzaju rozdział 15 wersety 13 i 14, gdzie tak jest napisane:
I Jahwe powiedział do Abrama: Wiedz o tym dobrze, że twoje potomstwo będzie przybyszem w cudzej ziemi i wezmą je w niewolę, i będzie uciskane przez czterysta lat. A ja osądzę (wyzwoli ich z niewoli) ten naród, któremu będą służyć; a potem wyjdą stamtąd z wielkim dobytkiem.
I dalej, kolejną częścią warunków tego przymierza krwi, jakie Jaszua zawiera z Abrahamem, Abraham ma obiecane, że z niego będą pochodzić królowie i narody. Księga Rodzaju rozdział 17 werset 6:
Uczynię cię niezmiernie płodnym i od ciebie wywiodę narody, i od ciebie będą pochodzić królowie.
A ponieważ Abraham jest żonaty ze swoją żoną Sarą, królowie i narody będą się wywodzić z niej. Widzimy to z Księgi Rodzaju rozdział 17 werset 16, gdzie tak jest napisane:
I będę jej (Sarze) błogosławił, i dam ci z niej syna. Będę jej błogosławił i będzie matką narodów, i od niej będą pochodzić królowie narodów.
Teraz gdy mamy warunki oraz błogosławieństwa tego przymierza krwi, natniemy teraz to przymierze krwi. Możemy to zobaczyć z rozdziału 15 Genesis wersetów 9 i 10, gdzie tak jest napisane:
I odpowiedział mu: Weź dla mnie trzyletnią jałówkę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a także synogarlicę i pisklę gołębia. Wziął więc to wszystko i rozciął na połowy; a jedną część położył naprzeciwko drugiej, ale ptaków nie rozcinał.
Teraz gdy mamy nacięcie przymierza i rozłożenie połówek zwierząt, co tworzyć będzie linię (ścieżkę) krwi, dzięki temu mamy teraz Przejście Krwi. To Jaszua zamierza dokonać tego przejścia krwi. I czyniąc to, jest On gwarantem wypełnienie tego przymierza krwi. Gwarantuje wypełnienia jego warunków. W 15 rozdziale Księgi Rodzaju wersety 12 i 17 tak jest napisane:
Gdy słońce zachodziło, głęboki sen ogarnął Abrama i oto groza wielkiej ciemności zapadła na niego. Gdy słońce zaszło i nastała ciemność, oto ukazał się dymiący piec i ognista pochodnia (odnosi się to do Jaszua), która przechodziła między tymi połowami zwierząt.
Znakiem tego przymierze krwi między Jaszuą a Abrahamem jest fizyczne obrzezanie. W Księdze Rodzaju rozdział 17 wersety 10 i 12 tak jest napisane:
A takie jest moje przymierze, które będziecie zachowywać, między mną a wami i między twoim potomstwem po tobie: Każdy mężczyzna wśród was ma być obrzezany. Każdy syn wśród was w ósmym dniu życia będzie obrzezany, każdy mężczyzna przez wszystkie pokolenia…
Jako test wierności Abrahama wobec przymierza, zostanie on poproszony o ofiarowanie swego syna w ziemi Moria, czyli w Jerozolimie. Jerozolima staje się częścią, miejscem przymierza. W 22 rozdziale Księgi Rodzaju werset 2 jest napisane:
I [Bóg] powiedział: Weź teraz swego syna, twego jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do ziemi Moria i tam złóż go na ofiarę całopalną (olah) na jednej górze, o której ci powiem.
Kiedy Abraham i ci namiotu Abrahama zostali obrzezani, jako przypieczętowanie przymierza, Bóg Izraela objawi się mu i będzie miał z Abrahamem wspólny posiłek przymierza. Widzimy to w Księdze Rodzaju rozdział 18 werset 1 i werset 8, gdzie tak jest napisane:
Potem Jahwe ukazał mu się na równinie Mamre, a on siedział u wejścia do swego namiotu w najgorętszej porze dnia. Wziął też masło, mleko i cielę, które przyrządził, i postawił przed nimi. A gdy oni jedli, on stał przy nich pod drzewem.
Teraz gdy przymierze krwi jest zawarte między Jaszuą a Abrahamem, które rozciąga się także na jego potomstwo, Abraham będzie poddawany próbie swojej wierności. Zatem Bóg Izraela był wierny swoim obietnicom, dał Abrahamowi syna o imieniu Izaak, a kiedy Izaak dorósł, widzimy, że Abraham został poproszony przez Jaszuę o ofiarowanie Izaaka, jego syna, jako całopalenia. Widzimy to w Księdze Rodzaju rozdział 22 wersety 1 i 2, gdzie tak jest napisane:
Po tych wydarzeniach Bóg wystawił Abrahama na próbę i powiedział do niego… Weź teraz swego syna, twego jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do ziemi Moria i tam złóż go na ofiarę całopalną…
Czyli Abraham będzie musiał przejść test. I jest on bardzo chętny do posłuszeństwa. Widzimy to w Księdze Rodzaju rozdział 22 werset 3:
Abraham wstał więc wcześnie rano, osiodłał swego osła i wziął ze sobą dwóch służących i swego syna Izaaka, narąbał drew na ofiarę całopalną, wstał i poszedł na miejsce, o którym mu Bóg powiedział.
I czytamy dalej – Genesis rozdział 22 wersety 9 i 10:
A gdy przyszli na miejsce, o którym mu Bóg powiedział, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa, związał swego syna Izaaka i położył go na ołtarzu na drwach. Potem Abraham wyciągnął rękę i wziął nóż, aby zabić swego syna.
Widząc, że Abraham w swoim sercu chciał być posłuszny poleceniu Boga Izraela, który jest partnerem w tym przymierzu krwi, i widząc, jak nam to powiedziano w Liście do Hebrajczyków, iż Abrahama postanowił w swoim sercu, że jego syn Izaak faktycznie zostanie zabity na tym ołtarzu, a Bóg wskrzesiłby go z martwych, by tym sposobem wypełnić Abrahamowi obietnice, zawarte w jego przymierzu. Widząc, że Abraham jest całkowicie wierny w swoim sercu i w swoim postępowaniu, widzimy, że Jaszua potwierdza Abrahamowi przysięgą, że On wypełni przymierze w
Abrahamie i jego potomkach, i że będą błogosławieni. W Księdze Rodzaju rozdział 22 wersety 16 i 17 jest napisane:
Przysiągłem na siebie samego, mówi Jahwe: Ponieważ to uczyniłeś i nie odmówiłeś mi swego syna, twego jedynego; błogosławiąc, będę ci błogosławić, a rozmnażając, rozmnożę twoje potomstwo jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza; a twoje potomstwo odziedziczy bramy swoich nieprzyjaciół.
Czyli słowa z rozdziału 22 Genesis wersety 16 i 17, które Jaszua wypowiedział Abrahamowi w obietnicy, są wspomniane w Hebrajczyków rozdział 6 wersety 13 i 14 oraz 16, gdzie tak jest napisane:
Gdy bowiem Bóg dał obietnicę Abrahamowi, a nie miał nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na siebie samego, mówiąc: Zaprawdę, błogosławiąc, błogosławić ci będę i rozmnażając, rozmnożę cię. Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego, a przysięga dla potwierdzenia (przymierza) jest zakończeniem wszystkich sporów między nimi (końcem sporów na temat tego, czy warunki przymierza będą dotrzymywane).
Podsumujmy więc to, co zostało omówione w tej części nauczania:
1. ‘Adam’ w języku hebrajskim może być interpretowane jako oznaczające ‘krew Bożą’, co oznacza, że Bóg Izraela miał relację przymierza z Adamem.
2. Adam reprezentował całą ludzkość. I kiedy Adam zgrzeszył w Ogrodzie Eden, grzech przyszedł na całą rasę ludzką.
3. Małżeństwo między Adamem i Ewą w Ogrodzie Eden było zapowiedzią małżeństwa Jaszuy z jego rodziną z przymierza.
4. Związek małżeński między Adamem i Ewą w Ogrodzie było przymierzem, gdyż w języku hebrajskim słowo kobieta (isza) jest skojarzone ze słowem mąż lub człowiek (isz).
5. Drzewo Życia reprezentowało posłuszeństwo Bogu Izrael (przestrzeganie jego Tory lub jego nauczania). Zaś Drzewo Poznania Dobra i Zła reprezentowało nieposłuszeństwo wobec instrukcji Boga Izraela lub nieposłuszeństwo jego Torze, jako że Drzewo Poznania Dobra i Zła to mieszanka dobra i zła. A po hebrajsku babel, które jest podstawą słowa Babilon, oznacza mieszać.
6. Adam i Ewa zdecydowali się usłuchać głosu węża. „Spożywanie” z Drzewa Poznania Dobra i Zła (czyli w tym przypadku słuchanie głosu węża lub czynienie tego, po powiedział) reprezentowało stawanie się jedno z wężem lub zawarcie związku przymierza z wężem.
7. Abel złożył Bogu Izraela ofiarę krwi a Kain nie. Ofiara Abla została przyjęta przez Boga Izraela, a Kaina została odrzucona.
8. W gniewie na Boga Izraela za odrzucenie jego ofiary, Kain zabił swojego brata Abla. I po uważnym zbadaniu i uogólnieniu krew Abla była ofiarą krwi dla Szatana.
9. Noe reprezentował całą ludzkość. Noe otrzymał rozkaz od Boga Izraela, by zbudował arkę i przyniósł po dwa z każdego rodzaju gatunku zwierząt do arki i siedem z każdego rodzaju czystych zwierząt.
10. Po tym, jak padało przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, Bóg Izraela obiecał, że już nigdy więcej nie zniszczy świata powodzią. Tęcza jest oznaką tej obietnicy dla ludzkości.
11. Gdy skończył się potop, Noe zbudował ołtarz Bogu Izraela i ofiarował Mu krwawą ofiarę.
12. Po potopie ludzkości pozwolono jeść mięso. Bóg Izraela ogłosił również karę śmierci za przelanie niewinnej krwi.
13. Jaszua zawarł z Abrahamem przymierze krwi. I jako część tego przymierza krwi Abraham miał obiecanego syna, jak również i ziemię.
14. Z ich przymierza krwi hebrajska litera hej, która jest częścią Jod-Hej-Waw-Hej, Boskiego Imienia Boga Izraela, została dodana do imienia Abrama. A ponadto Jaszua wziął na siebie imiona partnerów tego przymierza: Abrahama, Izaaka i Jakuba.
15. Abrahama został przetestowany, aby sprawdzić, czy jest skłonny ofiarować Bogu Izraela swojego syna przymierza, Izaaka, jako ofiarę całopalną. Zdając ten test, Abrahamowi obiecano dalsze błogosławieństwa.
16. Obrzezanie fizyczne jest znakiem przymierza krwi Jaszuy z Abrahamem.
17. Abraham uwierzył w obietnice, które złożył mu Jaszua. W wyniku jego wiary w obietnice Jaszuy dla niego, była mu ona policzona jako sprawiedliwość Abrahama w tej relacji. A po tym, jak jego wiara została mu policzona za sprawiedliwość, Abraham wyraził swoją wiarę w Jaszua, swego partnera w przymierzu krwi, poprzez bycie Mu posłusznym lub przestrzegając jego Tory, lub przestrzegając jego przykazań i jego instrukcji.
18. Abraham został poproszony, by ofiarował Izaaka w kraju Moria, czyli w Jeruzalem. A to sprawiło, że jego partner z przymierza, Jaszua, wypełnił swoją część przymierza. Że On również umrze w Jerozolimie, oddając swoje życie lub przelewając swoją krew dla zbawienia świata, podczas gdy grzech Adama w Ogrodzie Eden przyniósł śmierć dla całej ludzkości. Ale z tego, że Jaszua przelał swoją krew w Jerozolimie na drzewie, jako część przymierza krwi – On odda swoje życie i da życie wieczne wszystkim, którzy przyjęli Jaszuę i jego przelaną krew na odpuszczenie ich grzechów, dzięki czemu wejdą w przymierze krwi lub związek małżeński z Jaszuą, i będą Jego oblubienicą i będą żyć z Nim na zawsze w Nowym Jeruzalem.
Na tym kończy się część 4 naszego nauczania o przymierzu krwi. Zostańcie z nami, gdyż w kolejnych częściach chcemy podzielić się z wami ważnymi rzeczami. Będziemy omawiać przymierze krwi zawarte na górze Synaj, jak również przymierze krwi Jaszuy z Nowego Testamentu, po to, abyście byli wielce ubłogosławieni, zostając z nami w kolejnych częściach nauczania na temat Przymierza Krwi.
tłumaczenie – Bogusław Kluz
Pobierz ten artykuł w pliku pdf – Przymierze_krwi_4.pdf
Dobry Bóg pozwolił nam przeżyć jego kolejny rok.
Właśnie rozpoczął się (wieczorem 14 marca 2021) nowy miesiąc a zarazem nowy rok.
Jego Święta wypadają w następujących terminach:
Bądź błogosławiony Jahwe, nasz Boże!
Hebrajski Mateusz Szem-Towa
Kiedy usłyszałem, że hebrajska wersja Mateusza nadal istnieje, natychmiast udałem się do biblioteki Uniwersytetu Hebrajskiego na górze Skopus i po szybkim przeszukaniu komputera znalazł książkę zatytułowaną Ewangelia Mateusza Według Pierwotnego Tekstu Hebrajskiego. Autorem był George Howard, kompetentny naukowiec z amerykańskiego uniwersytetu. Usiadłem i zacząłem czytać jego książkę, która zawierała hebrajski tekst Mateusza, angielskie tłumaczenie tego tekstu oraz studium językowe i tekstowe. Zanim przeszedłem do tekstu hebrajskiego, postanowiłem przeczytać studium lingwistyczne i tekstowe, aby zobaczyć, z czym mam do czynienia.
Howard wyjaśniał, że hebrajska wersja księgi Mateusza została zachowana przez XIV-wiecznego hiszpańskiego Żyda o nazwisku Szem-Tow Ibn Szaprut. Tego Szem-Towa nie należy mylić z Ba’al Szem-Towem, rabinicznym „cudotwórcą”, który założył chasydyzm w XVIII wieku; Szem-Tow, który zachował hebrajską wersję Mateusza, żył 400 lat wcześniej. Ten XIV-wieczny Szem-Tow mieszkał w Hiszpanii podczas inkwizycji. Okres ten był określany mianem Disputatio, czyli w tłumaczeniu „Spory”. Te Spory były publicznymi debatami wymuszanymi na Żydach przez ich katolickich prześladowców. Do Sporu mogło dojść, gdy katolicki biskup wysłał swoje oddziały szturmowe do pobliskiej synagogi i wyciągał miejscowego rabina na plac miejski. Rabin był wtedy na miejscu zmuszany do obrony wiary żydowskiej. Gdyby rabin przegrał, miejscowa ludność żydowska mogła zostać przymusowo nawracana na katolicyzm; gdyby wygrał, mógłby zostać oskarżony o obrazę religii katolickiej i zmuszony do ucieczki, by ratować swoje życie1. W rzeczywistości Spór był sytuacją bez wyjścia, ale większość Żydów zgadzała się, że lepiej jest zostać uchodźcą niż przymusowo przejść na katolicyzm.
Szem-Tow Ibn Szaprut żył w szczytowym okresie tych Sporów i aby pomóc swoim braciom Żydom, usiadł i napisał polemiczny traktat obalający katolicyzm. Polemiczne podejście Szem-Towa polegało na przejrzeniu Nowego Testamentu sekcja po sekcji w poszukiwaniu słabych punktów, jakie można by wykorzystać przeciwko katolikom. Co ciekawe, jedną z jego powszechnych taktyk było wskazywanie wersetów, w których katolicy naruszają bezpośrednie instrukcje Jaszuy2. Na końcu polemicznego traktatu Szem-Towa, zatytułowanego Ewen Bochan („Kamień Wypróbowany”), jako dodatek zamieścił hebrajską wersję księgi Mateusza. Szem-Tow wyjaśniał, że jeśli jego żydowscy bracia mają przetrwać te Spory, lepiej niech zaczną czytać Nowy Testament. Hebrajska wersja Mateusza dołączona na końcu polemiki Ewen Bochan Szem-Towa jest obecnie powszechnie nazywana „Hebrajskim Mateuszem Szem-Towa”.
Hebrajski Mateusz Szem-Towa był znany od wieków, ale zawsze zakładano, że Szem-Tow po prostu przetłumaczył swoją wersję Mateusza z greki lub łaciny na hebrajski. Potem w latach osiemdziesiątych George Howard z Uniwersytetu Mercer w Georgii przeprowadził szczegółowe badanie lingwistyczne, w którym wykazał, że istnieją fragmenty hebrajskiego Mateusza Szem-Towa, których nie można łatwo wyjaśnić jako tłumaczenia z języka greckiego. Kiedy doszedłem do części książki Howarda dotyczącej studium lingwistycznego, byłem podekscytowany; byłem teraz w swoim żywiole.
Jedną z rzeczy, które Howard znalazł w hebrajskim Mateuszu Szem-Towa, była hebrajska gra słów3. Słowo kalambur to gra słów, która opiera się na podobnie brzmiących hebrajskich rdzeniach używanych wielokrotnie w różnych znaczeniach. Są powszechne w Tanachu i stanowią integralną część hebrajskiego opowiadania historii. Na przykład pierwszy człowiek ma na imię Adam, gdyż został wzięty z ziemi, którą po hebrajsku jest Adamah. W rzeczywistości istnieje inne hebrajskie słowo oznaczające „ziemię” ‘aretz, które mogło zostać użyte w Księdze Rodzaju. Jednak słowo Adamah („ziemia”) jest wielokrotnie używane w Księdze Rodzaju rozdział 2 jako gra słów, które kontrastuje z Adamem.
W innym przykładzie Tora mówi nam, że mężczyzna i jego żona byli nadzy, po hebrajsku ‘arumim (Rdz 2:25). Już następny werset informuje nas, że wąż był chytry, po hebrajsku ‘arum (Rdz 3:1). Jest to kolejna gra słów przeciwstawiająca „nagi” ‘arumim z „chytry” ‘arum. Ta gra słów nie zawiera żadnego przesłania; jest po prostu częścią struktury i stylu hebrajskiego przedstawiania historii.
Inny przykład można znaleźć w jednej z pierwszych wizji Jeremiasza:
Potem doszło do mnie słowo Jahwe mówiące: Co widzisz, Jeremiaszu? I odpowiedziałem: Widzę gałązkę (szaked) migdałowca. I Jahwe powiedział do mnie: Dobrze widzisz. Ja bowiem przyspieszam (szoked) swoje słowo, aby je wykonać. (Jeremiasza 1:11-12)
Tutaj kalambur jest wpleciony w wizję Jeremiasza. Widzi gałązkę migdałów, po hebrajsku szaked, jako znak, że Jahwe chce to pilnie wykonać, po hebrajsku szoked. Oczywiście w naszym języku cały ten fragment nie ma takiego sensu. Tam, gdzie hebrajski związek jest oczywisty, polski czytelnik zastanawia się, jak gałąź migdałowca odnosi się do Stwórcy, który pilnie chce wykonać swoje słowo.
Takie gry słów jak te są niezwykle popularne i można je znaleźć prawie na każdej stronie Hebrajskiej Biblii. Zaskakujące było jednak to, że Howard znalazł hebrajskie gry słów w hebrajskim Mateuszu Szem-Towa, z racji tego, że miało to być tłumaczenie z języka greckiego.
Na przykład w hebrajskim Mateuszu 18:9 Jaszua mówi: „Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem do potknięcia (tachszilcha) … odrzuć je od siebie (taszlicheha)”4. Werset ten zawiera grę słów między podobnie brzmiącymi słowami tachszilcha „powodem do potknięcia” i taszlicheha „odrzuć je od siebie”. Jak hebrajska gra słów trafiła do książki przetłumaczonej z języka greckiego?
Oczywiście pojedyncza gra słów nie jest dowodem na to, że księga została napisana po hebrajsku, ponieważ mógł to być zwyczajny zbieg okoliczności. Kiedy zaczynają się namnażać, trudno je wyjaśnić jako tłumaczenia z greckiego oryginału. A tam wydaje się, że w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa jest sporo takiej hebrajskiej gry słów. Na przykład: „A tłumy to widziały (vayir’u) i bardzo się lękały (vayir’u)” (Hebrajski Mateusz 9:85). W tym przykładzie homonimy wywodzą się z dwóch różnych rdzeni (r’h „widzieć” i yr’„bać się”) i są zestawione jako gra słów. Bardziej złożony przykład można znaleźć w Mateusza 12:13, 15:
Wtedy rzekł do mężczyzny: Wyciągnij rękę, a on wyciągnął (vayet) swoją rękę… Potem Jaszua, poznawszy to, odszedł stamtąd (vayet) i wielu chorych poszło za nim…6
Tutaj w bliskim sąsiedztwie słowo vayet jest użyte dwukrotnie w dwóch różnych znaczeniach („wyciągnął” i „odszedł”). Podobny przykład można znaleźć w Mateuszu 14:35-36:
… i przywieźli do niego każdego, kto był chory (ha-cholim) na wszelką chorobę. I błagali go (ve-chilu)…7
W tym przykładzie rdzenia chlh używa się w dwóch różnych znaczeniach („chory”, „błagali”), co jest typowym hebraizmem.
Istnieją nawet przykłady, w których gra słów jest wpleciona w cały fragment. Na przykład w Ewangelii Mateusza 18:23 Jaszua rozpoczyna przypowieść, w której pięciokrotnie użyto czasownika szalem „płacić”. Następnie podsumowuje to w wersecie 35: „Tak i wam uczyni mój Ojciec niebieski, jeśli każdy z was nie przebaczy z całego (szalem) serca swemu bratu jego przewinień”8. Morał przypowieści używa dokładnie tego samego korzenia szalem w różnych znaczeniach („cały” i „płacić”). Stanowi to kolejny typowy hebrajski kalambur.
Jednym z głównych dowodów cytowanych przez tych, którzy uważają, że Mateusz został napisany po grecku, jest taka sama gra słów w samej grece. W Ewangelii Mateusza 16:18 Jaszua mówi do Szymeona: „… Ty jesteś Piotr (Petros) i na tej skale (petrai) zbuduję mój kościół …”. Ta gra słów jest oparta na greckim słowie petra oznaczającym „kamień”, od którego pochodzi imię Piotra (Petros)9. Zwykle jest to przedstawiane jako ostateczny dowód na grecki oryginał Mateusza, ponieważ wyraźnie tam widać, że grecka gra słów jest wplątana w treść fragmentu. Jednakże w hebrajskim mamy tam inną grę słów, której nie ma w grece! W Hebrajskim Mateuszu 16:18 Jaszua mówi: „… jesteś kamieniem (‘ewen) a ja na was zbuduję (‘evneh) mój dom modlitwy”. W języku hebrajskim gra słów występuje pomiędzy ‘ewen „kamień” a czasownikiem ‘evneh „zbuduję”10. Ta gra słów jest znacząca, ponieważ opiera się na podobnej grze słów w Psalmie 118:22 „Kamień (‘ewen), który budowniczowie (bonim) odrzucili, stał się kamieniem węgielnym”, co jest później cytowane w Ew. Mateusza 21:42, 4411!
Dlaczego te wszystkie gry słowne są ważne? Jeśli Hebrajski Mateusz Szem-Towa był tłumaczeniem z greki, to skąd wzięły się te gry słów? Celem gier słownych jest upiększenie tekstu. Dlaczego XIV-wieczny rabin piszący książkę obalającą katolickie chrześcijaństwo zadałby sobie trud upiększenia hebrajskiego tłumaczenia Mateusza?
Oprócz gier słownych istnieją inne dowody, które wydają się potwierdzać hebrajski oryginał. W niektórych przypadkach wydaje się, że grecki Mateusz nie ma sensu lub przedstawia trudną lekturę, podczas gdy Hebrajski Mateusz Szem-Towa ma doskonały sens. Na przykład w języku greckim jest napisane: „Bo wszyscy Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana”. (Mateusz 11:13 [UBG])12. Gdybym był Szem-Towem piszącym polemikę przeciwko katolickiemu chrześcijaństwu, wziąłbym ten werset jako mój pierwszy argument. Tutaj czarno na białym grecki Mateusz mówi, że Tanach nie mówił o Jaszua; Tanach prorokował tylko do Jana Chrzciciela, podczas gdy służba Jaszua nie została przepowiedziana w Tanachu. Tak jest napisane w greckim Mateuszu! Jednakże Hebrajski Mateusz ma niewielką, ale bardzo znaczącą zmianę. Hebrajski tekst mówi: „Bo wszyscy Prorocy i Tora mówili o Janie” (Hebrajski Mateusz 11:13)13. Ten hebrajski tekst ma więcej sensu. Hebrajski tekst mówi, że w całym Tanachu istnieją wzmianki o proroku, takim jak Jan Chrzciciel (być może niektórzy wskażą jako przykład na ostatnie proroctwo Malachiasza). W języku greckim słowa „do” i „o” są zasadniczo różne (heos oraz peri), ale w hebrajskim różni się to tylko jedną literą (‘ad oraz ‘al)14. Jeśli więc Hebrajski Mateusz Szem-Towa byłby tylko tłumaczeniem z greki, to tekst grecki, na którym on się opierał, miał zasadniczo inną interpretację od greckiego Mateusza, jaki znamy dzisiaj. Jeśli jednak grecki Mateusz jest tłumaczeniem z hebrajskiego, to hebrajski oryginał, na jakim został oparty, był bardzo podobny do Hebrajskiego Mateusza Szem-Towa15.
| Grecki Mateusz „do” |
Hebrajski Mateusz „o” |
|
| Hebrajski odpowiednik | ‘ad עד | ‘al על |
| Grecki odpowiednik | heos έως | peri περί |
Jeśli Hebrajski Mateusz Szem-Towa jest tylko tłumaczeniem z greki, dlaczego hebrajskie tłumaczenie miałoby mieć więcej sensu niż grecki oryginał? W interesie Szem-Towa byłoby zachowanie tej greckiej struktury, która kładzie podwaliny pod solidną argumentację przeciwko katolicyzmowi, co przecież był jego deklarowanym celem16.
Jeśli hebrajski Mateusz Szem-Towa nie jest tłumaczeniem z greki, to czym jest? W podsumowaniu swojej książki Howard wyjaśnia:
Badanie tego tekstu prowadzi do wniosku, że pierwotnym składem Hebrajskiego Mateusza Szem-Towa jest jakieś stare podłoże, a nie tłumaczenie. Stare podłoże zostało jednak poddane serii poprawek, tak że obecny tekst Szem-Towa przedstawia oryginał tylko w nieczystej formie17.
Oznacza to, że Hebrajski Mateusz Szem-Towa nie jest „oryginalnym” Mateuszem. Ale może mieć oryginalne elementy zachowane z oryginalnego Mateusza. Aby to lepiej zrozumieć, wystarczy przeczytać rzeczywisty hebrajski tekst Mateusza. Już po zanurzeniu się w około dziesięć rozdziałów hebrajskiego jest to rażąco jasne. Hebrajski Mateusz Szem-Towa został bardzo wyraźnie zainfekowany przez greckiego Mateusza do tego stopnia, że zawiera nawet greckie słowa transliterowane na hebrajski. Wydaje się, że ktoś usiadł z Hebrajskim Mateuszem w jednej ręce i greką w drugiej i „poprawił” Hebrajski zgodnie z greckim tekstem. To, co najpewniej się wydarzyło, to coś takiego, że na przestrzeni wieków ludzie znający grecki tekst widzieli ten hebrajski tekst Mateusza i myśleli, że zawiera on „błędy”. Te błędy lub różnice w rzeczywistości były w języku greckim, podczas gdy hebrajski miał oryginalny, czysty tekst napisany przez samego Mateusza. Ale ci ludzie znający grecki tekst Mateusza nie zdawali sobie z tego sprawy, więc niechcący „poprawili” hebrajski tekst opierając się na greckim. Gdy hebrajski Mateusz Szem-Towa jest identyczny z naszym współczesnym tekstem greckim, nie możemy się nauczyć niczego nowego; może to być nawet „sprostowanie” z greckiego. Ale gdy Hebrajski Mateusz Szem-Towa różni się od tekstu greckiego, może zawierać „oryginalne przesłanie”, jakie zostało utracone w greckim18.
tłumaczył – Bogusław Kluz
Rozważanie to oparte jest o książkę pt. „Hebrajski Jaszua kontra grecki Jezus”, napisaną przez Nehemia Gordona.
1 Dobrą książką o sporach jest Ozar Wikuhim Eisensteina. Dobrym przykładem Żyda, który został zmuszony do ucieczki po wygraniu sporu, jest Nachmanides (1194-1270).
2 Na przykład w Ewangelii Mateusza 12:1-8 Szem-Tow wskazuje, że katolicy usunęli szabat, mimo że Jaszua wyraźnie go podtrzymywał. Zobacz także Garshowitz, s. 307-309.
3 Więcej na ten temat patrz Howard, 1987, s. 194-201, oraz Howard, 1995, s. 184-190.
4 Mateusz 18:9 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa: (patrz wersja pdf)
Wszystkie hebrajskie teksty Mateusza Szem-Towa zostały zaczerpnięte z wydań Howarda, chyba że zaznaczono inaczej. Samogłoski zostały dodane przeze mnie (autora).
5 Mateusz 9:8 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa: (patrz wersja pdf)
6 Mateusz 12:13, 15 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa: (patrz wersja pdf)
7 Mateusz 14:35-36 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa: (patrz wersja pdf)
8 Mateusz 18:23 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa: (patrz wersja pdf)
9 Taką grę słów nazywa się także „wyjaśnianiem znaczenia imion”.
10 Mateusz 18:23 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa: (patrz wersja pdf)
11 Porównaj Howard 1995, str. 185.
12 Mateusz 11:13 po grecku: pantes gar hoi prophetai kai ho nomos heos ioannou epropheteusan.
13 Mateusz 11:13 w Hebrajskim Mateuszu Szem-Towa: (patrz wersja pdf)
14 Równoległy tekst z Łukasza 16:16 również mówi „do Jana”, ale używa innego greckiego słowa dla „do” mechri.
15 Zauważcie, że w pierwszym wydaniu swojej książki Howard postrzega hebrajski i grecki tekst nie jako źródło i tłumaczenie, ale jako dwa „wydania” jednego dzieła (Howard 1987, str. 225). Przedstawiony tutaj tok rozumowania jest moim własnym. Porównajcie jednak Howarda 1986, str. 225.
16 Porównaj na przykład notatkę Szem-Towa na temat Mateusza 21:5, o którym mówi, że zawiera błędny cytat z Zachariasza 9:9. Szem-Tow zauważa, że Zachariasz mówi o oślicy, podczas gdy Mateusz zastępuje go męskim osłem! Porównaj Howard 1987, str. 179.
17 Howard 1987, str. 223. W wydaniu swojej książki z 1987 r. Howard mówi o oryginalnym Hebrajskim Mateuszu jako o pierwszym wydaniu, które może być nawet starsze niż greckie (Howard 1987, str. 223-226). W wydanej w 1995 roku książce zatytułowanej Hebrajska Ewangelia Mateusza Howard umniejsza ten wniosek (Howard 1995, str. 190), choć nadal utrzymuje, że „unikalne i archaiczne lektury tego tekstu sięgają wczesnych wieków chrześcijaństwa.” (Howard 1995, str. 212). W innym miejscu w tym samym opracowaniu pisze: „Mateusz Szem-Towa, który wydrukowano powyżej, nie zachowuje oryginału w czystej formie. Odzwierciedla on zanieczyszczenia żydowskich skrybów z średniowiecza. Jednak znaczna część oryginału wydaje się, że się ostała, w tym jej nieoszlifowany styl, niegramatyczne konstrukcje oraz aramejskie formy” (Howard 1995, str. 178). Ten wniosek jest jeszcze bardziej ograniczony w paragrafie 7 Howarda z 1999.
18 Zobacz także dwa badania Shedingera.
Pobierz to nauczanie w pliku pdf – Hebrajski Mateusz Szem-Towa.pdf
Aż do Jana
W niektórych przypadkach wydaje się, że grecki Mateusz nie ma sensu lub przedstawia trudną lekturę, podczas gdy Hebrajski Mateusz Szem-Towa ma doskonały sens.
Na przykład w języku greckim jest napisane: „Bo wszyscy Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana”. (Mateusz 11:13 [UBG]) (gr. pantes gar hoi prophetai kai ho nomos heos ioannou epropheteusan). Gdybym był Szem-Towem piszącym polemikę przeciwko katolickiemu chrześcijaństwu, wziąłbym ten werset jako mój pierwszy argument. Tutaj czarno na białym grecki Mateusz mówi, że Tanach nie mówił o Jaszua; Tanach prorokował tylko do Jana Chrzciciela, podczas gdy służba Jaszua nie została przepowiedziana w Tanachu. Tak jest napisane w greckim Mateuszu!
Jednakże Hebrajski Mateusz ma niewielką, ale bardzo znaczącą zmianę. Hebrajski tekst mówi: „Bo wszyscy Prorocy i Tora mówili o Janie” (Hebrajski Mateusz 11:13)
(hebr. כי כל הנביאים והתורה עד יוחנן נבאו).
Ten hebrajski tekst ma więcej sensu. Hebrajski tekst mówi, że w całym Tanachu istnieją wzmianki o proroku, takim jak Jan Chrzciciel (być może niektórzy wskażą jako przykład na ostatnie proroctwo Malachiasza). W języku greckim słowa „do” i „o” są zasadniczo różne (heos oraz peri), ale w hebrajskim różni się to tylko jedną literą (‘ad oraz ‘al)1. Jeśli więc Hebrajski Mateusz Szem-Towa byłby tylko tłumaczeniem z greki, to tekst grecki, na którym on się opierał, miał zasadniczo inną interpretację od greckiego Mateusza, jaki znamy dzisiaj. Jeśli jednak grecki Mateusz jest tłumaczeniem z hebrajskiego, to hebrajski oryginał, na jakim został oparty, był bardzo podobny do Hebrajskiego Mateusza Szem-Towa.
| Grecki Mateusz „do” |
Hebrajski Mateusz „o” |
|
| Hebrajski odpowiednik | ‘ad עד | ‘al על |
| Grecki odpowiednik | heos έως | peri περί |
Jeśli Hebrajski Mateusz Szem-Towa jest tylko tłumaczeniem z greki, dlaczego hebrajskie tłumaczenie miałoby mieć więcej sensu niż grecki oryginał?
1 Równoległy tekst z Łukasza 16:16 również mówi „do Jana”, ale używa innego greckiego słowa dla „do” mechri.
Pobierz ten artykuł w pliku pdf – Aż-do-Jana.pdf
Kościół Drogi 